Dlaczego „What We Do In the Shadows” zasłużyło na nominacje do Emmy

Co robimy w cieniu FX (Źródło zdjęcia: FX)

Każdego roku Nominacje do Emmy są ogłaszane i co roku słychać niekończące się protesty z powodu zaniechań, afrontów i zaskakujących wtrąceń. To taka sama tradycja, jak płaczliwe przemówienia i analizy na czerwonym dywanie. Praca Akademii Telewizji stała się jeszcze bardziej niemożliwa w dobie Peak TV, w świecie, w którym rocznie można oglądać dosłownie tysiące odcinków i w którym nikt, nawet zawodowi krytycy czy pracownicy branży, nie jest w stanie nadążyć za każdy z nich. Po drodze będą niespodzianki, ale także wiele głęboko przewidywalnych wyborów. Emmy są znane z tego, że zachowują się bezpiecznie, trzymają się tego, co wiedzą, i przychodzą do nowej, błyskotliwej serii w późniejszych biegach, często już dawno po ich rozkwicie. Podobnie jak w przypadku wszystkich nagród w popkulturze, jest to kwestia gustu, marketingu i widoczności ponad czystą zasługą. Dlatego to taka rozkosz, gdy Emmy wyjść poza ich pudełko i rób te kilofy, których nikt nie widział.

Doskonałym tego przykładem z tego roku jest nominacja do najlepszej komedii dla FX’ów Co robimy w cieniu . Chociaż krytycy uwielbiają serial, oparty na filmie Taiki Waititi i Jemaine Clement, niewiele osób przewidziało, że pojawi się on w głosowaniu Emmy. To komedia o wampirach z niegwiazdową obsadą, która jest dumnie niszowa i odrzuca wiele oczekiwanych konwencji gatunku. Ogólnie rzecz biorąc, wydawało się to odrobinę zbyt fajne dla Emmy, ale i tak go nominowali, a to prawdziwy powód do świętowania. Dali mu nawet co najmniej trzy nominacje za napisanie, z których każda była słusznym wyborem. Mimo to trudno przeoczyć, jak wiele innych aspektów serialu zostało przeoczonych przez Akademię: Wspaniała scenografia, która łączy gotycki obóz z przyziemnością Staten Island; celny kierunek od ludzi takich jak Clement, Liza Johnson i Yana Gorskaya; i oczywiście aktorstwo.

Kayvan Novak, Harvey Guillén i Matt Berry w FX

Kayvan Novak, Harvey Guillén i Matt Berry w grze FX „Co robimy w cieniu” (Credit: FX)(Źródło zdjęcia: FX)

Klasyczna opowieść o rybach z wody, seria dziwnie czuje się w domu pośród przesyconego gatunku sitcomów. Wykorzystuje wszystkie znane wątki z tej dziedziny – irytujących sąsiadów, drobne sprzeczki o prace domowe, kłopoty w biurze, zadowalanie szefa – jednocześnie łącząc je ze światem najbardziej kultowych potworów horroru. Ta mieszanka spekulacji z przyziemnością okazuje się być niesamowitą pożywką dla żartów i rosnącej liczby postaci, które ożywiają świat. Cała sprawa jest głupia, ale nigdy głupia, absurdalna, ale w sposób, który nigdy nie szydzi z własnego pomysłu. Nie ma mrugnięcia okiem ani przewrócenia oczami, jak głupie jest istnienie wampirów i bycie tak ewidentnie śmiesznym we współczesnej Ameryce. Po prostu są i wszyscy się z tym zgadzają.

Zgodnie z wszelkimi prawami, ten program powinien być jednym podstępnym kucykiem, koncepcją jednego żartu, bez pary, która mogłaby wywołać jeden sezon telewizji, nie mówiąc już o dwóch. Jednak efekt końcowy jest tak bogato opracowany i wygodny we własnej skórze, że potencjał dalszej eksploracji tego świata wydaje się nieograniczony. Pod wieloma względami może być nawet lepszy niż genialny film, na którym jest oparty.

Co robimy w cieniu ma obecnie jeden z najsilniejszych zespołów komediowych w telewizji, prawdziwy szereg talentów aktorskich morderców, którzy również wykonują jedną z najtrudniejszych prac w komedii na małym ekranie. Jak podejść do konceptu takiego jak komedia z wampirami na zasadzie mieszkania na tyle poważnie, aby pozwolić na inwestycje w publiczność, jednocześnie próbując uniknąć banalnych stereotypów tego gatunku? To chodzenie po linie z ogromnymi umiejętnościami i zbyt łatwo je odpisać jako nic wielkiego. Nawet niektórzy z wielkich serialowych komedii telewizyjnych nie mogli zrobić tego, czego obsada Co robimy w cieniu robi każdy odcinek.

Od czego w ogóle zaczynamy z tą obsadą? Co powiesz na Matta Berry'ego jako Laszlo Cravenswortha, angielskiego szlachcica wampira, który wciąż żyje tak, jakby był panem wszechmocnej domeny, a nie rozpadającym się domem na Staten Island. Grany przez Matta Berry'ego, Laszlo jest wystarczająco świadomy siebie, aby uniknąć całkowitego złudzenia, ale jego archaiczne sposoby trzymają go przywiązanego do przeszłości. Berry to ukochany bywalca komedii w Wielkiej Brytanii dzięki serialom takim jak Toast z Londynu oraz Ciemne miejsce Gartha Marenghiego , a on z prawdziwym smakiem wgryza się w rolę Laszlo. Jego wymowa podstawowych słów zawstydziłaby Moirę Rose i Connie the Hormone Monster. Niewiele rzeczy wywołało tyle radości w telewizji z zeszłego roku, jak usłyszenie, jak Laszlo nazwał Super Bowl wspaniałą sową.

Do Berry'ego dołączają Natasia Demetriou jako Nadja, Kayvan Novak jako Nandor i Mark Proksch jako Colin Robinson, który pozornie zawsze jest określany jego pełnym imieniem, które brzmi znacznie głupiej niż Nandor Nieustępliwy czy Lazslo Cravensworth. Demetriou udaje się być slinky wampirem (wszystkie kalambury zamierzone), który jest w równych częściach kuszący i całkowicie zaskakujący. Jej związek z mężem Laszlo jest pełen miłości, irytacji i wyjątkowego rodzaju koleżeństwa, które może pochodzić tylko z wieków koleżeństwa i zmęczenia. Novak jest samozwańczym, samozwańczym przywódcą domu, w którym zawodzi pod każdym względem, ale jest na tyle rozsądny w porównaniu z przyjaciółmi, by utrzymać tę pracę. Jest tu więcej głupich akcentów niż w skeczu Monty Pythona, ale talentom tego nieskazitelnego tria mówi coś, że ich zaangażowana hamminess nigdy nie czuje się przesadzona.

Proksch jest szczególnie przezabawny jako jedyny niejasno normalny wampir, bardziej swego rodzaju inkub, który żywi się energią, a nie krwią, co oznacza, że spędza dużo czasu na pozbawianiu ludzi chęci do życia, będąc najbardziej nudną i żałosną osobą w pobliżu . Wnosi do swojego śmiertelnego występu odrobinę sprytu, pokazując radość z jego dziwnego losu w życiu. Sposób, w jaki jest częścią grupy, ale tylko niejasno tolerowany przez wszystkich, tylko zwiększa jego napięcie.

Być może prawdziwą gwiazdą serialu jest Harvey Guillén jako Guillermo De la Cruz, nękany ludzkość znajomy Nandora. Guillermo marzy o zostaniu wampirem i pozwala, by jego mistrz był naciągany i manipulowany w nadziei, że pewnego dnia stanie się jak jego bohater, Antonio Banderas w Wywiad z Wampirem. Pod koniec pierwszego sezonu odkrywa, że jest potomkiem Van Helsinga i jest niepokojąco dobry w zabijaniu wampirów, przypadkowo lub w inny sposób. Przez cały sezon publiczność obserwuje, jak biedny Guillermo jest deptany zbyt wiele razy i powoli akceptuje swój los łowcy. Guillén ma cudownie poważną energię, która zakotwicza show nawet w najgłupszych momentach. Całkowicie rozumiesz, dlaczego ta postać chce być wampirem, mimo że oczywiste jest, że nie byłoby to warte wszystkich kłopotów i wyzysku przez te nieumarłe błazny. Kibicujesz mu, nawet jeśli wypełnienie jego przeznaczenia skutkowałoby masakrą wszystkich naszych ulubionych wampirów.

Oprócz głównej obsady serial jest pełen godnego pozazdroszczenia asortymentu aktorów gościnnych. Nick Kroll, być może największy współczesny śmieć komediowy, który nie nazywa się Jason Mantzoukas, wnosi swoją opatentowaną markę dziwnej idiotycznej wesołości do roli Szymona Pokrętnego, wraz z Zagubieni chłopcy- styl cefal. Haley Joel Osment pojawia się w drugim sezonie, aby zagrać nowego chowańca w mieście, który kończy się częściowo śmiercią. Legendarny Mark Hamill gra pięknie zwanego Jim the Vampire jako skrzyżowanie Tima Curry'ego w Rocky Horror Picture Show i Bela Lugosi w filmach Eda Wooda.

Spekulacyjne gatunki w telewizji nie cieszą się taką samą wiarygodnością w przypadku nagród, jak realistyczna taryfa, a nawet wyjątki, takie jak Gra o tron czuć się zdecydowanie bardziej ugruntowanym niż bezwstydne dziwactwa Co robimy w cieniu . Jest to powszechne w całej popkulturze i szkoda, ponieważ wykluczamy pracę tak wielu wspaniałych twórców w imię coraz bardziej przestarzałego przywiązania do realizmu. Miejmy nadzieję, że nominacja do nagrody Best Comedy Emmy za Co robimy w cieniu sygnalizuje, że Akademia Telewizyjna jest otwarta na dziwniejsze rzeczy i że jej obsada pewnego dnia zdobędzie uznanie, na które tak bardzo zasługuje.