Jak „Euphoria” opowiada o dorastaniu w nowym świetle
Zendaya i Hunter Schafer w „Euforia” (Źródło zdjęcia: HBO)
Historie o dorastaniu, szczególnie dla kobiet, mają tendencję do podążania za formułą przypominającą Johna Hughesa, w której skupiają się na każdej dziewczynie szukającej akceptacji lub nieustannym ponadprzeciętnym sukcesie, który chce się swobodnie kręcić. Ci z nas, którym przypisuje się złe wpływy lub problemy, są zepchnięci do postaci przestrogowych postaci z trzeciego rzędu iz pewnością przedstawia się je jako nie zasługujące na empatię lub zrozumienie. Niewiele jest osób, które z sentymentem spoglądają wstecz na swoje nastoletnie lata i można śmiało założyć, że jest jeszcze mniej osób, które chętnie przeżyłyby udrękę swojej młodości. Mimo to HBO Euforia rezonowało nie tylko z docelową publicznością z pokolenia Z, ale także z legionami byłych niespokojnych nastolatków, gotowych na nowo otworzyć dziesięcioletnie rany z życia w liceum.
Bohaterką i niewiarygodną narratorką serialu jest Rue (zdobywczyni nagrody Emmy Zendaya), dziewczyna świeżo po odwyku, żyjąca w narkomanii i przemierzająca róg obfitości chorób psychicznych. Rue wie, że narkotyki są złe i zna żniwo, jakie zbierają ludzie wokół niej, kiedy ją zażywają, ale zamiast zawstydzać ją lub przedstawiać jako złą osobę za dalsze zażywanie narkotyków, jej uzależnienie jest przedstawiane z empatią. Obserwujemy i mamy nadzieję, że Rue znajdzie sposób na walkę ze swoimi osobistymi demonami bez pomocy substancji, ale rozumiemy, dlaczego czuje się popychana do tego punktu.
Mniej więcej w liceum zacząłem też nadużywać substancji. Stres związany z byciem nastoletnią dziewczyną, traumatyczne doświadczenia, które już przeżyłem, i nieustanna presja społeczna napierająca na mnie jak ciężar nie do zniesienia sprawiły, że świat wydawał się miejscem, w którym nie można żyć. Kiedy jesteś nastolatkiem, nie ma zbyt wielu możliwości zmiany okoliczności. Zwróciłem się do halucynogenów. Sposób, w jaki to widziałem, gdyby świat nie wyglądał lub czuł się tak, jak zwykle, mógłbym przez to przejść. Pod koniec pilota, Rue wyjaśnia swojemu dilerowi, że jej powodem używania narkotyków jest to, że nagle świat ucichł, a ja poczułem się bezpiecznie we własnej głowie. To było tak, jakby wyciągała linie prosto z moich starych wpisów na Livejournal.
Należy zauważyć, że pomimo Euforia będąc jednym z niewielu programów, które dają czarnej dziewczynie przestrzeń do popełniania błędów, zamiast przedstawiania się jako model-mniejszość, ta decyzja, aby skoncentrować historię na bólu czarnego bohatera, wpada w zbyt znajomy trop za historie o dorastaniu. Jednak w przeciwieństwie do większości innych przykładów tego tropu, Rue nie jest jedyną postacią cierpiącą.
Wszystkie nastolatki zaprezentowane na Euforia toczą wojny, które wielu może uznać za niewiarygodne, ale niektórzy z nas czują się jak starzy znajomi, których znamy lepiej, niż rozmawiać o nich w uprzejmym towarzystwie. Przed premierą serialu rozmawiał z twórcą serialu Sam Levinson Hollywoodzki reporter o pozornie prowokujących sytuacjach, mówiąc: „To może wydawać się przekraczanie granic, a pomysł umieszczenia ich w telewizji może być taki, ale ktoś nimi przeżył”. Wiele zmagań Rue z uzależnieniem jest inspirowanych własną historią nadużywania substancji przez Levinsona.
Dołączanie do galerii łotrów Euforia Młodzieżową turbulencją jest Maddy (Alexa Demie), oszołomiona królowa pszczół w burzliwym związku z seksownym palantem. Jej historia wydaje się znajoma, jak wszyscy wiedzieliśmy że para w liceum, ale zaglądanie za zasłonę ujawnia zamieszanie, frustrację i rzeczywistość, że opuszczenie agresywnych związków jest trudne, nawet jeśli nadal jesteś w liceum. Dołącza do niej Cassie (Sydney Sweeney), dziewczyna zmagająca się z obosiecznym mieczem pozytywnego seksu i zawstydzania dziwkami oraz tym, jak blizna wpływa na to, jak chłopcy ją traktują. Kat Hernandez (Barbie Ferreira), gruba dziewczyna poruszająca się po swoim ciele w okrutnej polityce liceum, unicestwia tropy grubych przyjaciół, które pojawiły się przed nią, i ma okazję posiąść swoją atrakcyjność.
Nieraz obserwowałem, jak Kat podejmuje decyzję i myślę sobie, byłem tam, robiłem to.
Rue jest równoważona przez jedyną osobę, która naprawdę spotyka ją tam, gdzie jest – Jules, znakomicie grany przez Huntera Schafera. Trans-tożsamość Jules nie jest całą jej postacią, ale nadal jest szanowana i przedstawiana jako ważna część tego, kim jest i przez co przeszła. Jest niechlujna i podejmuje złe decyzje, ale ostatecznie robi to, ponieważ jest nastolatką. Być może najważniejsze jest to, że Rue jest obiektem uczuć Rue i jest szczerze kochana za to, kim jest, niezależnie od jej wątpliwego zachowania. Wystarczająco trudno jest osobom trans zobaczyć siebie istniejącą nawet w fikcji rozrywkowej, ale prawie niemożliwe jest zobaczenie reprezentacji osób trans doświadczających miłości. W wieku 30 lat jestem teraz żonaty z transpłciową kobietą i poza pornografią, Euforia po raz pierwszy zobaczyłem cis/trans miłość między dwiema kobietami na ekranie telewizora. Miło było choć raz nie czuć się tak obco.
Hitowa seria Levinsona nie jest jego pierwszą wyprawą w świat niezrozumianych nastolatek. Kryminalnie niedostrzeżony Zabójstwo narodu poruszył tematy takie jak (ale nie tylko) seksting z nieletnimi, pornografia zemsta, niewierność nastolatków, transfobia, mizoginia i toksyczna męskość, a wszystko to bez odczłowieczania lub wykorzystywania ofiar. To trend, który na szczęście kontynuował Euforia i taki, w którym mam nadzieję, że inni twórcy znajdą inspirację.
Wszystko w Euphorii jest surowe i niezachwiane – naprawdę oddaje ból, który może towarzyszyć nastoletniemu życiu, tryskając w tych chwilach ulgi, nieważne jak ulotnych. Nic na to nie poradzę, ale zastanawiam się, jak wyglądałoby moje siedemnastoletnie ja, gdyby program taki jak Euforia był dostępny, aby pomóc mi poczuć się normalnie, ponieważ jestem bardziej Barbie Ferreira, a mniej Molly Ringwald. Pragnę cofnąć się w czasie, choćby po to, by powiedzieć tej dziewczynie, że nie ma nic złego w przechodzeniu przez to, a dla niektórych ludzi ich doświadczenia związane z dojrzewaniem nie kończą się na koszulce w Target.
Może Rue mówi to najlepiej, wiem, że to wszystko może wydawać się smutne, ale wiecie co? Nie zbudowałem tego systemu, ani go nie spieprzyłem.
Nikt z nas tego nie zrobił.
Po prostu musieliśmy przejść przez to najlepiej, jak potrafiliśmy.
- Najlepsze filmy na HBO i HBO Max
- Najlepsza seria HBO
- Recenzja HBO Max
- HBO Max w końcu pojawia się w Amazon Fire TV
