Ostatnie filmy dokumentalne podkreślają pułapki i mocne strony True Crime TV
(Źródło zdjęcia: Netflix)
Niezależnie od tego, czy są to gazety, czasopisma, podcasty czy telewizja, popularność prawdziwych przestępstw nie słabnie. Niezależnie od tego, czy sprawa jest nieznana i nierozwiązana, czy też notoryczny zabójca, który został złapany kilkadziesiąt lat temu, apetyt na konsumpcję tego rodzaju historii non-fiction jest ogromny. Całe sieci są poświęcone temu gatunkowi, ale streamerzy, którzy chcą przyciągać wzrok i generować rozmowy, mają dużo miejsca na planowanie. Nie da się przewidzieć, co zmieni się w najnowszy moment w telewizji wirtualnej schładzacza wody (poza każdy gatunek) i styl filmowca różni się tak bardzo, jak omawiane przestępstwa – choć jednym wydaje się jednoczącym tematem jest nieudolne śledztwo prowadzone przez organy ścigania.
Debiutujący w kolejnych miesiącach HBO Max Morderstwo na Middle Beach i Netflix Rozpruwacz oraz The Night Stalker: Łowca seryjnego mordercy dzielą bardzo niewiele poza ich prawdziwą kategorię przestępczości. Jedna to głęboko intymna historia, która podąża za jedną nierozwiązaną sprawą, podczas gdy Rozpruwacz oraz Nocny Prześladowca przedstawiają niesławnych seryjnych morderców z ubiegłego wieku. Morderstwo na Middle Beach badanie tego, jak jedna rodzina została rozdarta, jest oczywiście zupełnie innym scenariuszem niż dwie społeczności, które przez dłuższy czas terroryzowała jedna osoba. Niemniej jednak pojawienie się tych filmów dokumentalnych przypomina o tym, jak potężna może być narracja kryminalna – a także o sensacyjnych pułapkach, w jakie często wpadają filmowcy, które zabierają ofiarom, które próbują uhonorować.
Voyeuryzm jest wtopiony w ten rodzaj opowiadania historii, który często spłaszcza ofiary, jednocześnie mitologizując zabójcę. Być może nie jest to intencją filmowca, ale przyglądając się, dlaczego i w jaki sposób doszło do przestępstwa, uwaga skupia się na sprawcy. Jedną z mocnych stron pisarki Michelle McNamara było to, że nigdy nie redukowała tych, których dotyczy, do statystyki lub nazwiska na długiej liście. Wszechogarniająca praca, którą wykonała McNamara nad Golden State Killer – imię, które ukuła, Artykuł w magazynie Los Angeles w 2013 r. — zaowocowało książką Odejdę w ciemności . Ukończony pośmiertnie został zaadaptowany do serii dokumentalnej, która bada sprawę i zaciekłe śledztwo McNamary (w tym wywiady z jej rodziną i osobami, które przeżyły te zbrodnie). Emitowany latem na HBO, jest to jeden z najlepszych programów telewizyjnych 2020 roku, który wyznacza nowy standard dla prawdziwej przestępczości. Zamiast skupiać się na zabójcy – który został złapany i skazany po przedwczesnej śmierci McNamary – sześcioczęściowa seria unika makabrycznej sensacji, która często nęka ślady przedstawiania chaosu.
Obsesja jest również sercem tych historii, które często stawiają śledczych i zabójców w parze. Udokumentowano niestrudzoną pracę McNamary, polegającą na śledzeniu zaginionych przedmiotów, które ukradł Golden State Killer, do przesiewania dowodów sprzed dziesięcioleci, które przebiegają równolegle do błędów, które często wynikają z polityki międzyagencyjnej. To ostatnie jest wspólnym wątkiem między tymi dokumentami i chociaż ton i styl ich opowiadania różnią się, nie sposób przeoczyć tego podobieństwa. Liczba ofiar wpływa na to, jak opowiadane są historie, ale McNamara i Odejdę w ciemności reżyser Liz Garbus udowadnia, że ofiary i ocaleni mogą (i powinni) mieć punkt widzenia. McNamara jest bohaterem, który łączy przeszłość z teraźniejszością, ale rzadko zwraca się uwagę na tych, których życie zostało nieodwołalnie zmienione przez sprawcę.
Podążanie tymi śladami jest Morderstwo na Middle Beach filmowiec Madison Hamburg, który ma wyjątkową perspektywę, ponieważ jest także synem ofiar morderstw. Barbara Hamburg została zabita w 2010 roku, kiedy Madison miała 18 lat, a sprawa pozostaje nierozwiązana. czołówki są częścią Sześć stóp pod ziemią , część Dziedziczny miniatury z migoczącymi archiwalnymi zdjęciami rodzinnymi, które odzwierciedlają osobisty aspekt tej podróży. Madison rejestruje napięte rozmowy telefoniczne ze swoim ojcem (a także lokalną policją), rozmawia z członkami rodziny, a nawet ponownie odwiedza miejsce zbrodni, aby przejść przez kroki zabójcy tego marcowego poranka. Rozmowa z obecnym właścicielem tego domu jest jednym z kilku emocjonalnych momentów, które nigdy nie wydają się być wyreżyserowane lub wymuszone. Istnieje kilka teorii i nie może wykluczyć, że jako potencjalny sprawca nie może wykluczyć niektórych najbliższych krewnych. Jego zdolność do pozostawania w kontakcie emocjonalnym, nie pozwalając, by uczucia przytłoczyły materiał, jest dość niezwykła i nigdy nie traci z oczu swojej matki.
Odnajdując szkielety w szafie Barbary, Madison nie cofa się przed śledztwem w sprawie schematu Gifting Tables Ponzi. Ale nie jest też obwiniany, co często jest pułapką prawdziwej zbrodni, by przedstawiać tych, którzy zginęli jako niewinni lub winni. Zamiast tego bada, jak jego rodzina rozpadła się w szwach w świetle tego niszczycielskiego wydarzenia – i nauczył się, jak znów ufać. Ostatni odcinek zawiera kilka momentów gut-punch i chociaż nie ma zwięzłego rozwiązania (nie ma Pech stylu spowiedzi), życie rzadko owija się w zgrabną kokardkę. Jak z Odejdę w ciemności , Madison Hamburg portret swojej matki unika przekształcenia jej w abstrakcyjny byt.
Wrabianie kobiet, które zginęły podczas rządów terroru Rozpruwacza z Yorkshire, nie jest traktowane z taką samą uwagą przez policję i media, jak zbrodnie miały miejsce ponad 40 lat temu. Rozpruwacz splata archiwalne materiały – w tym policję omawiającą sprawę – z dzisiejszymi wspomnieniami emerytowanych organów ścigania, rodzin ofiar, ocalałych i członków mediów, które relacjonowały sprawę. Głęboko zakorzeniona mizoginia i brak odpowiedzialności są nadal widoczne, a najbardziej pouczającymi mówcami są kobiety, które zgłosiły sprawę. Prasa i policja wywnioskowały, że był to człowiek, który nienawidził prostytutek. Opis, który zakorzenił się w twoim umyśle, że jeśli nie jesteś taką kobietą, która miała wielu chłopaków, to wszystko było w porządku, wyjaśnia dziennikarka Christa Ackroyd (która pracowała dla Kuriera Halifaxa w czasie morderstw). Ackroyd wspomniał już, że reporterzy płci męskiej otrzymywali ostre artykuły informacyjne, podczas gdy kobiety pozostawiono, by zakrywały flesze, takie jak wydarzenia towarzyskie.
Rozpruwacz jest najsilniejszy, gdy kobiety takie jak Ackroyd dyskutują o niepewnym krajobrazie społeczno-gospodarczym od połowy do późnych lat 70., w połączeniu z uprzedzeniami tej epoki. Trudno jest oglądać te filmy dokumentalne i nie krzyczeć na telewizor – czy to na szalejącą mizoginię, czy na poziomie niekompetencji. Jedną z krytyki, która została skierowana pod adresem serialu, jest nazwisko, które Richard McCann (syn ofiary z 1975 roku Wilma McCann) powiedział BBC Radio 2 mitologizuje go [Peter Sutcliffe] i prawie czyni go większym niż życie. McCann zauważył również, że nie wierzy, aby dokument wywołał sensację w wydarzeniach.
O tym ostatnim nie można powiedzieć Nocny prześladowca , który uważa za konieczne wzmocnienie makabrycznego czynnika fałszywymi miejscami zbrodni ociekającymi krwią obok prawdziwych zdjęć. Ten ostatni ma za zadanie podkreślić, jak brutalny był Richard Ramirez bez tych błyszczących dodatkowych interpretacji wydarzeń. Nie trzeba dodawać tej dodatkowej, krwawej tekstury, a rekonstrukcje reżysera Tillera Russella przysłaniają chwile gadającej głowy ze śledczymi, ocalałymi i niezliczonymi krewnymi dotkniętymi letnią przestępczością. Ramirez niedawno pojawił się jako fabularyzowana wersja w Amerykański horror: 1984 a widzowie mogą się przez chwilę pomylić, że te rekonstrukcje w stylu retro są usuniętymi scenami z tego przesadnego przedstawienia.
Aby widz mógł dostroić się lub nacisnąć odtwarzanie w pierwszym odcinku, sensowne jest prowadzenie z mocnym tytułem — w końcu zabójcy nadają pseudonimy przez media i śledczych, aby ostrzec opinię publiczną i sprzedać gazety. Ale sensacyjne szczegóły w stylu tabloidów nie muszą rozciągać się na rekonstrukcje. Nocny prześladowca oferuje fascynującą migawkę tego gwałtownego lata w Los Angeles, ale zbrodnie Ramireza nie wymagają dodatkowej pomocy, aby podkreślić horror.
Prawdziwa zbrodnia to coś, czego widzowie najwyraźniej nie mają dość, a filmy dokumentalne lubią Morderstwo na Middle Beach oraz Odejdę w ciemności są przypomnieniem zrujnowanego życia w centrum i głosu oddanego tym, którzy nie mogą opowiedzieć własnej historii.
