Recenzja Fantastic Fest: „Wilk ze Śnieżnej Kotliny” celuje w wilkołaka noir

Nasz werdykt

„Wilk ze Śnieżnej Kotliny” wydaje się niezrównoważony, gdy horror i humor są ze sobą brane pod uwagę, ale Jim Cummings wciąż znajduje zdolnego do polowania na potwory z Nowheresville w paranoicznym stanie wyjątkowym swojego miasta.

Do

🐺 Polowanie jest ekscytujące.
🐺 Czasami zaciekły.

Przeciwko

🐺 Komedia waha się w dostawie.
🐺 Nietypowe sygnały tonalne.

Podobnie jak każdy człowiek ukrywający swoją klątwę Lycan, Wilk ze Śnieżnej Doliny ujawnia więcej niż postrzegana narracja wilkołaka. Jim Cummings pisze, reżyseruje i występuje w ośnieżonej, złowrogiej komedii, w której ciała rosną, gdy lokalne organy ścigania nie zdołają złapać kogoś, czegoś, co morduje kobiety z miasteczka. Cienie Fargo przyćmić ataki przeprowadzane przez potężną postać, ponieważ nacisk na niecodzienną dramaturgię postaci staje się nieostrym, ale wciąż fascynującym celem filmu. Słowo, którego bym użył, to strzał w dziesiątkę, ponieważ wpływy horroru są umniejszane przez lawinę tonalnie sprzecznego humoru, który nie zawsze wpasowuje się w swoje miejsce.

John Marshall (Jim Cummings) jest policjantem alkoholikiem, rozkojarzonym samotnym ojcem i pochłoniętym sobą paradą, która próbuje rozwiązać serię makabrycznych morderstw. Śnieżna Kotlina zostaje zaatakowana, gdy ofiary żeńskie zostają rozerwane na strzępy podczas najpełniejszych księżyców. PJ Palfrey (Jimmy Tatro) jako pierwszy donosi o szarpaninie swojego partnera, co zaczyna mówić o problemie wilkołaka. Gdy presja i krytyka ze strony mieszkańców Snow Hollow narastają, John – wraz z szeryfem Hadleyem (Robert Forster), znanym także jako pop i funkcjonariuszką Julią Robson (Riki Lindhome) – próbuje rozwiązać sprawę, która staje się coraz bardziej niepokojąca z każdym nowym zwłokami. Zawsze miał nadzieję, że jego córka gimnastyczka Jenna (Chloe East) nie jest najnowszą kostnicą.

Mam nadzieję, że autorka zdjęć Natalie Kingston została sowicie wynagrodzona, ponieważ wprowadzenie kamery do Snow Hollow jest rozległe i zachęcające. Rzędy domków wakacyjnych pod warstwami świeżego, zimowego puchu plamią ziemię pod górskimi szczytami, łącząc czyste białe warstwy w jeden nieskazitelny krajobraz. To coś z kuli śnieżnej lub pocztówki turysty, które przygotowuje grunt pod krwawą dzikość. Kingston podkreśla tę estetykę wakacji w krainie czarów, która zazwyczaj oczarowuje szlaki ośrodków narciarskich i urocze przydrożne delikatesy, aby zestawić nocną rzeź Cummingsa. Nawet na tle czerni jak smoła, Kingston nadal sprzedaje chłodną izolację, kadrując kontur potwora, a para wystrzeliwuje zza rozdzielonych policzków, gdy nasilają się warczenie.

Mówiąc o Cummingsach, Wilk ze Śnieżnej Doliny to bardziej studium postaci niż mroźna serialowa tajemnica. W centrum wszystkiego znajduje się John Marshall, tak samo wyrachowany, jak się pojawia. Problemy z sercem ojca powodują jego stres, kwitnienie jego córki rozprasza jego z obowiązków zawodowych; lista krąży od wieków. Jest luźnym ukłuciem z armaty z odznaką, a Cummings bawi się nim krótkim, ściernym lontem, który jest siłą, nieorganiczną, co pogarsza złe sytuacje. Niezależnie od tego, czy chodzi o walkę na pięści z dienerem dystryktu, czy o bicie swojej byłej żony, twierdząc, że bawiłby się bardziej w Abu Ghraib niż jego obecna wizyta w restauracji. To ta smutna, sabotująca, slapstickowa krawędź przedstawia antybohatera Cummingsa, który ma nadzieję, że kochasz nienawidzić, ale nie jestem pewien, czy miłość kiedykolwiek się łączy. Zbyt wiele kłótni poza rączką wydaje się co najwyżej przekazywaniem gagów, które kończą się bez większego ostrzeżenia.

Z drugiej strony agresywna postawa Johna na miejscu zbrodni może, w krótkich seriach, wywołać śmiech, wyśmiewając teorie oficera Guttierreza (Biblia Skylera) lub oficera Chaveza (Demetrius Daniels). Co więcej, kto nie chciałby oglądać, jak Robert Forster lub Riki Lindhome wpychają uzbrojonego mężczyznę-dziecko na jego miejsce? Od oczywistych czerwonych śledzi, które sprawiają kłopoty, przez nieszczęsne przesłuchania, aż po namioty w supermarketach wywołujące zbyt duże zamieszanie, Wilk ze Śnieżnej Doliny korzysta ze swojego kolektywnego, czasem bezmyślnego zespołu. Żaden z nich nie popiera obraźliwej taktyki Johna, ani nie powinien opierać się na skrajnościach, do których Cummings popycha swoich bohaterów, dopóki nie zostaną zmuszeni do powrotu.

Zawsze, gdy Wilk ze Śnieżnej Doliny zgrzyta kły, frustracje znikają, gdy napięcie i traumatyzacja zabierają z rozwijającej się narracji kawał wielkości grizzly. To, co pozostało po przyszłej narzeczonej PJ, to chropowata, trudna do zniesienia scena. Cummings po raz kolejny potwierdza bezlitosność zabójcy, gdy Robson rzuca zdjęcia z miejsca zbrodni na stół w sali konferencyjnej komisariatu. Scenariusz może zmagać się ze swoimi intencjami tonalnymi, biorąc pod uwagę szeroki obraz. Mimo to, brutalne stawki są podkreślane w sposób, który oddaje cześć klasycznym zwierzęcym opowieściom o horrorze, które opierają się wyłącznie na drapieżnych instynktach stworzenia. Prawdziwa zbrodnia za sprawą detektywa Van Helsinga, gdyby był przestrzegającym prawa bozehoundem, którego nienawidzą jego sąsiedzkie kongregacje, dawni kochankowie i ktokolwiek inny wypowiada słowo wilkołak w zasięgu słuchu.

Wilk ze Śnieżnej Doliny to backwoods noir z jednym wyjącym paskudnym kęsem, aczkolwiek z nierówną równowagą między suspensem a komedią. Jim Cummings bez wątpienia reżyseruje z pewnością siebie, w niezachwiany sposób, w jaki jest oddany hybrydowemu podejściu seryjnego humoru slashera i krwawych, niszczycielskich okaleczeń. Taksydermiści, bigoci i króliczki snowboardowe to tylko niewielka część karykatur, które ożywiają Snow Hallow; idylliczne środowisko dla bałwanów i nemezis Czerwonego Kapturka. Jest dziwnie zabawny, ale poważnie przedstawiony, co jednocześnie podnosi włosy, jak zamierza Cummings. Nigdy nie jest to pewny towar, ale po osiągnięciu, fani horrorów powinni rozpoznać znajome strachy ostrzejsze niż adamantowe pazury Wolverine'a. Dodatkowe punkty, jeśli poczucie humoru filmu łaskocze twoją zabawną kość.

Wilk ze Śnieżnej Doliny jest częścią naszego reportażu Fantastic Fest.