Recenzja „Króla Ryszarda”: Świetny występ w poszukiwaniu lepszego filmu
Nasz werdykt
Bo tak przekonujący jak Will Smith, wydaje się dziwne, że Richard Williams powinien być centralnym punktem tej konkretnej historii.
Do
- - Will Smith daje złożony i pełen niuansów występ
- - Aunjanue Ellis zasługuje na takie samo uznanie za swoją wspierającą turę
Przeciwko
- - Struktura narracji jest nieporęczna i nadęta
- - Richard pozostaje w centrum uwagi przez tak dużą część filmu, że przyćmiewa osiągnięcia córek, które wychował do sławy
Czasami dość łatwo jest powiedzieć, dlaczego dany film istnieje, poza oczywistym powodem, dla którego ktoś chciał opowiedzieć konkretną historię. Czasami jest to reakcja na zapotrzebowanie na rodzaj narracji na rynku. Innym razem jest to chęć służenia publiczności, która w innym przypadku jest niedoceniana w kinie. Oba te czynniki mogły mieć wpływ na rachunek zielonego oświetlenia Król Ryszard , ale większa uwaga ma prawdopodobnie więcej wspólnego z pozycjonowaniem filmu jako pretendenta do nagród dla Warner Bros., a konkretnie dla Willa Smitha w głównej roli tytułowej.
Zwykle nie ma w tym nic złego, ale film zwykle musi stanowić podstawę, aby mógł być napędzany przez wyjątkowe przedstawienie. Król Ryszard zmaga się z utrzymaniem skupienia na narracji na czymkolwiek innym niż występ Smitha, co w rezultacie sprawia, że podstawowa historia jest nieco nieporęczna.
Patriarchalną rolą Smitha jest Richard Williams, ojciec gwiazd tenisa Venus i Sereny Williams (granych odpowiednio przez Saniyyę Sidney i Demi Singleton). Wspierany przez swoją żonę Brandi (Aunjanue Ellis), Richard sformułował szczegółowy i obszerny plan dla Wenus i Sereny, aby wznieść się ze skromnych początków Compton do poziomu sukcesu, który zabrałby ze sobą całą rodzinę. Ponieważ jednak Wenus w szczególności zaczyna przyciągać uwagę trenerów tenisa, takich jak Paul Cohen (Tony Goldwyn) i Rick Macci (wiecznie zirytowany Jon Bernthal), kontrolująca natura Richarda kłóci się nie tylko z konwencjonalną mądrością o tym, jak powstają gwiazdy tenisa. , ale ze swoimi związkami w rodzinie wkłada tyle wysiłku w wydobycie z biedy.
Bo Król Ryszard jest tak skoncentrowany na występie Smitha, że warto zauważyć, że dostarcza jedne z najlepszych prac w swojej karierze. Richard Williams jest skomplikowanym człowiekiem do przedstawienia, a film wskazuje na geniusz jego metod, takich jak powstrzymywanie Venus przed rywalizacją Juniorów, aby zapobiec wypaleniu zawodowym, a także przyznanie, że Richard miał tendencję do uciekania od problemów, których nie mógł zaplanować bo i miał autorytarną passę, która mogła objawiać się jako paskudny temperament. W jego własnej inteligencji jest niepewność, która często zadaje kłam tym, którzy w rzeczywistości są bardziej inteligentni, niż pozwalały na to ich okoliczności życiowe, a wiele z tego wiąże się z uznaniem rasowych podziałów, które definiowały Amerykę zarówno wtedy, jak i teraz.
To, co Smith wnosi do spektaklu, to rodzaj surowej, ujmującej energii, czasami zabawnej, ale częściej ostrożnej niż uroczo wrażliwej. Szybko mówi, może nawet trochę sam siebie wywyższa, ale zawsze wspiera wszystkie pięć swoich córek w jedyny sposób, jaki wie: poprzez popychanie ich, by były czymś więcej, niż im się wydaje, że mogą być. Nie mów nic więcej o Król Ryszard , ale jego gwiazdorska wydajność jest przekonująca.
To przygnębiające, że film wydaje się być szczególnie niesprecyzowany jako fabuła, niepewny, co należy wyciąć z przewrotnie nadętego czasu działania trwającego dwie godziny i 27 minut, aby stworzyć ciaśniejszą narrację, ale także nieświadomy tego, jaki rodzaj struktury najlepiej służyć swojemu prowadzeniu. Trudna sprawa zrobienia filmu o Richardzie zamiast o Wenus (lub nawet Serenie, która zostaje ekonomicznie zepchnięta na bok w drugiej połowie filmu) polega na tym, że wiele osiągnięć Richarda jest pokazywanych przez pełnomocnika poprzez sukces Wenus, co z konieczności odwraca uwagę od Richarda, gdy potrzebuje stale się do niego cofać, nawet po tym, jak jego pozory łuku postaci się skończyły.
Arc Richarda naprawdę jest tylko pozorem, bo chociaż film jest skłonny uznać egoistyczne niedociągnięcia Richarda, nie do końca wie, jak wbić je w kształt satysfakcjonującej ewolucji jego postaci. Najbliższa nam scena, która wydaje się emocjonalnym punktem kulminacyjnym około pół godziny przed napisami końcowymi, w której Aunjanue Ellis daje monolog o przyjściu do Jezusa, który słusznie stawia ją w rywalizacji o najlepszą aktorkę drugoplanową w tym roku, ale jest to skondensowane emocjonalny rozwój filmu do jednej sceny, tak że cały empatyczny rozwój Richarda odbywa się w ciągu około jednego popołudnia w trzyletniej osi czasu filmu. To niechlujne rozwiązanie scenariusza Zacha Baylina, w którym brakuje jakiejkolwiek satysfakcjonującej rozdzielczości dla tytułowego bohatera, który jest skutecznie studiowany w pierwszej połowie, tylko po to, by być rozpraszająco wszechobecnym, gdy przychodzi czas na przekazanie pochodni wychowanym przez niego cudom.
Mimo to trudno zaprzeczyć Król Ryszard jego uroki przyciągające tłum. Zwłaszcza jako zbyt rzadki obraz wsparcia rodziny Czarnych i błogości w głównym nurcie amerykańskiego kina, z pewnością ugruntuje swoje miejsce w panteonie inspirujących narracji sportowych ze względu na rodowód sportowców, których przedstawia, oraz zubożałe okoliczności ich wychowania. To po prostu dziwne, że Richard Williams powinien być centralnym punktem tej konkretnej historii, jakby zasługiwał na lwią część zasług dla karier Wenus i Sereny, kiedy to oni grają na boisku. Jakkolwiek charyzmatyczny i zniuansowany może być występ Willa Smitha, istnieje dokuczliwe poczucie, że być może nie powinien być bohaterem tytułowym.
Król Ryszard wypuszcza teatralnie i dalej HBO maks. 19 listopada.
