Recenzja „Licorice Pizza”: Więcej upojonej miłości od Paula Thomasa Andersona

Nasz werdykt

Zdolność Paula Thomasa Andersona do przełamania kinowej struktury przy jednoczesnym dostarczaniu głęboko poruszającej historii pozostaje w tym młodzieńczym romansie.

Do

- Cooper Hoffman i Alana Haim w żywy sposób oddają niestabilne uczucia pierwszej miłości jako nastolatków poruszających się zarówno po romansach, jak i czerwonych flagach
- Niezwykłe zdjęcia Andersona odtwarzają styl i wrażenia kina lat 70., gdy za jego podróżą w głąb pamięci wybucha szafa grająca z radiem AM

Przeciwko

- Tytuł niewątpliwie oznacza dla reżysera coś wyjątkowego, ale tak naprawdę nie pasuje do reszty filmu

Jednym z darów Paula Thomasa Andersona jest przedstawienie relacji, które nie zadziałałyby dla nikogo poza osobami w nich zawartymi, a następnie skupienie się na dokładnym wyjaśnieniu, dlaczego w jakiś sposób działają tak dobrze dla tych dwojga. Akcja rozgrywa się w 1973 roku na tle ulubionej scenerii Andersona, Dolinie San Fernando, Pizza z Lukrecją podąża tym samym schematem, dokładnie w ten sam, nieprzewidywalny sposób, każdy z jego wcześniejszych filmów.

Pizza z Lukrecją opisuje relacje między pewną siebie nastoletnią aktorką a niespokojną asystentką fotografa w wieku około 20 lat, reagując na modę, kulturę i politykę tamtych czasów. Anderson stosuje niespieszną specyfikę pamiętnikarza do studium podwójnych postaci, jednocześnie żywo odtwarzając czas (i atmosferę kina lat 70.), jako Cooper Hoffman (syn nieżyjącego aktora Philipa Seymoura Hoffmana) i Alana Haim (z zespołu Haim w jej pełnometrażowym debiucie). ) zderzają się i łączą w piękne, przejmujące sposoby.

Hoffman gra Gary'ego Valentine'a, 15-letniego aktora, który spotyka 25-letnią Alanę Kane (Haim), kiedy prowadzi go i jego kolegów z klasy przez dzień zdjęciowy w jego liceum. Pewny siebie i niespodziewanie czarujący, Gary przekonuje Alanę, by poszła z nim na randkę, i zaczynają wątłe zaloty, pomimo jej powtarzających się nalegań, że jest dla niej o wiele za młody. Mimo to romantyczne uwertury Gary'ego wydają się zdobywać jej sympatię, nawet gdy z daleka obserwuje, jak Alana zaczyna pociągać Lance'a (Skyler Gisondo), jednego z jego nieco starszych kostiumów. Ale nieoczekiwane starcie z prawem — i pewne różnice ideologiczne z Lance'em — zbliżają Gary'ego i Alanę bardziej niż kiedykolwiek.

Decydując się na partnerstwo w firmie zajmującej się łóżkami wodnymi, para doświadcza ekscytujących sukcesów finansowych między młodymi a dorosłymi, nawet gdy jego naturalne młodzieńcze instynkty zderzają się, czasami boleśnie, z przypomnieniem jej lepszego osądu. Ale po tym, jak Gary zabiera Alanę do agenta castingu, a ona zaczyna doświadczać podekscytowania show-biznesu – wraz z innymi zagrożeniami i możliwościami dorosłości – oboje są zmuszeni do zastanowienia się, czy ich związek jest rzeczywiście romansem, czy tylko flirtem. niestabilny symbol zastępczy dla celów i doświadczeń związanych z prawdziwym dorastaniem.

Podobnie jak w przypadku jego wcześniejszych filmów, kontrola struktury opowiadania przez Andersona wydaje się mistrzowska, cierpliwa i wyjątkowa, eksplorując sceny tak długo, jak widzowie nie mogą przewidzieć w danej chwili, aby uzyskać większe korzyści, niż się spodziewają. Pomimo ubioru narracyjnego i metatekstowego gościnnie gwiazdy (Sean Penn jako siwy weteran Hollywood w stylu Williama Holdena o imieniu Jack Holden; Tom Waits jako odpowiednio okazały reżyser; i Bradley Cooper jako ekscentryczny lothario fryzjerski i prawdziwa hollywoodzka potęga gracza Jona Petersa), fabuła rozgrywa się w jednym z najbardziej stonowanych scenerii filmowca, poza prawdopodobnie Uderzająca Miłość . Anderson projektuje relacje Gary'ego i Alany na płótno przedsięwzięć biznesowych w centralnej dolinie lat 70. i lokalnych restauracji, w których są zbyt młodzi, by być stałymi bywalcami, ale jakimś cudem są, podczas gdy kierują się wzajemnym zainteresowaniem, gdy balansuje między jego nastoletnią sympatią a nią. eskapizm wczesnej dorosłości.

To właśnie to zestawienie sprawia, że związek jest o wiele ciekawszy niż typowy romans nastolatków lub historia o dojrzewaniu. Zagrany pięknie przez Hoffmana w swoim debiucie aktorskim, Gary jest dzieciakiem, który odniósł wystarczająco dużo sukcesów i zasmakował hollywoodzkich przywilejów, co nie tylko dało mu nadnaturalną pewność co do swojej przyszłości, ale także dał impuls, by znaleźć więcej tego sukcesu gdziekolwiek i gdziekolwiek i jednak możliwe. Te cechy tworzą potężny koktajl, który odurza Alanę, zwłaszcza w obliczu otrzeźwiającej nudy codziennej pracy asystentki fotografa i jej podrzędnej pozycji jako najmłodszej z trzech sióstr (pozostałe dwie grane przez jej prawdziwe rodzeństwo Haim i koledzy z zespołu). Wie, że lepiej nie spędzać czasu z dzieckiem młodszym o 10 lat i przypomina sobie o tej rozbieżności, nawet jeśli nikt inny nie zauważa ani nie ma nic przeciwko, ale życie, które oferuje, wydaje się zbyt pełne obietnic i podekscytowania, by mogła się oprzeć.

Pizza z Lukrecją

Cooper Hoffman i Alana Haim w „Licorice Pizza”(Źródło zdjęcia: MGM)

Pracując jako własny operator, Anderson podobno używał obiektywów aparatu, które Gordon Willis (autor zdjęć z Ojciec chrzestny ) już w latach siedemdziesiątych. Nadają całemu filmowi lekką miękkość, która przypomina Złe wieści niedźwiedzie , klopsy oraz Małe Kochanki , niemal podprogowe odwołanie do epoki i stylu, który już dawno minął, ale wielu widzów instynktownie pamięta, czy to na celuloidzie, czy w prawdziwym życiu. W tym filmie jest sekwencja z poruszającą się ciężarówką, która porusza się po drogach kanionu, która przypomina Williama Friedkina Czarownik , ale bardziej spięty, bo za kierownicą siedzi para nastolatków.

Wykorzystuje jednak te scenki, aby podkreślić, jak młodzi kochankowie – nawet ci, którzy opierają się nieuniknionemu pociągowi – łączą się poprzez akty przeciwności, takie jak starcie z prawem, lub w innych przypadkach widzą swoje życie i wybory z ulgą w chwilowym zabawa, którą mogą się podzielić. Niezależnie od tego, czy Gary i Alana są razem zdrowi, są dla siebie właściwi, zapewniając to, czego nie mogą nigdzie uzyskać od nikogo innego, nawet jeśli nigdy nie będą mieli języka (a tym bardziej samoświadomości), by powiedzieć, co się dzieje głośno.

Ostatecznie, jeśli tytuł nie oddaje w pełni ani precyzyjnie energii filmu (poza kolejnym odniesieniem do instytucji San Fernando, którą rozpozna tylko garstka uprzywilejowanych osób), najnowszy film reżysera jest jednak ożywczym zachwytem; zamieszkały, a jednak spontaniczny; ekscytujące, ale także cudownie zaniżone.

Podobnie jak wiele wcześniejszych prac Andersona, Pizza z Lukrecją jest tak samo zakochany w medium, w którym został stworzony, jak historia i postacie w niej zawarte. Nawet jeśli jego kinowy styl okaże się nieco zbyt ekscentryczny jak na twoje gusta, jeśli jest coś, co Paul Thomas Anderson pokazał, że jest do tego zdolny, to jest w stanie opowiedzieć historię miłosną, w którą absolutnie uwierzysz, niezależnie od tego, czy osobiście chcesz być, czy nie. część tego.

Pizza z Lukrecją ukaże się wyłącznie w kinach 26 listopada.