Recenzja „Prom”: rozbłysła i błogosławiona

Nasz werdykt

„Empatyczne ekscesy Prom nadrabiają płytkie wady.

Do

🎶Każdy numer muzyczny to ekstrawagancja kampowego uroku.
🎶Jego pozytywne przesłanie dotyczące queerowej akceptacji jest godne pochwały.
🎶Z aktorami, którzy wiedzą, co robią, miło spędza się czas.

Przeciwko

🎶Nie całkiem równoważy swój wrodzony cynizm z pełnym nadziei optymizmem.
Dramatyczne sceny Jamesa Cordena są rażąco nieprzekonujące.

Adaptując musical sceniczny, twórca filmowy musi koniecznie podejść do wielu problemów, przekształcając podwyższoną teatralność i ograniczoną przestrzeń sceny na niemal nieograniczone możliwości ekranu, zachowując jednocześnie sedno tego muzycznego doświadczenia. Do Bal maturalny , reżyser Ryan Murphy unika realizmu i ugruntowanych osobowości, by iść tak bombastycznie wysoko, jak musicale, bez nakręcenia przez Baza Luhrmanna, pozostawiając stosunkowo niewiele do zarzucenia filmowi jako adaptacji musicalu, który nosi dumny gejowski styl na cekinowych rękawach. Jeśli jesteś fanem serialu, prawdopodobnie będziesz fanem filmu. Jednak sam pokaz nie jest bez zarzutu i chociaż doświadczenie jest dobrze zaokrągloną komiczną rozkoszą, może być również trochę zbyt egoistyczne dla własnego dobra.

Po tym, jak kompletnie nieudany spektakl sceniczny tonie w użalaniu się nad sobą i alkoholu, gwiazdy Broadwayu Dee Dee Allen (Meryl Streep) i Barry Glickman (James Corden) postanawiają, że potrzebują aktywistycznego powodu, aby ożywić swoją karierę. Z pomocą innych aktorów Angie Dickinson (Nicole Kidman) i Trenta Olivera ( Księga Mormona Andrew Rannells), udają się do wiejskiego miasteczka w stanie Indiana, gdzie miejscowy PTA zabronił lesbijce Emmie Nolan (Jo Ellen Pellman) uczęszczania na bal, ponieważ zamierzała zaprosić swoją dziewczynę, wywołując bitwę o prawa obywatelskie prowadzoną przez szkołę dyrektor (Keegan-Michael Key). Działając jako siła inwazyjna, aktorzy schodzą do miasta, aby egzekwować program, który jest pozornie postępowy, ale motywowany przez narcyzm.

W filmie kryje się motyw miejskiej protekcjonalności wobec społeczności wiejskich, co częściowo jest symptomem tego, że scenarzyści Chad Beguelin i Bob Martin (dostosowujący własną produkcję sceniczną) próbują wyśmiewać wszystkich jednakowo, ale ostatecznie jest to ograniczenie ich własnej perspektywy. Wkraczający na scenę aktorzy są wyraźnie farsą w swojej erudycyjnej pozie i ignorancji, jak niewiele znaczą ich celebryci w mieście bez bogatych udogodnień, ale film mocno naciska również na optymistyczny ton queerowej akceptacji, który skutkuje wyleczeniem bigoterii dzięki magii śpiew i taniec, więc w pewnym sensie ich pompatyczność jest uzasadniona ich celami, nawet jeśli nie motywami. To z kolei nie uzasadnia przejścia liderów od egoizmu do bezinteresowności, odkrywając głębię ich postaci, które nie są tak bardzo ewolucyjne, jak zastępują historię rozwoju postaci. To wszystko, co można powiedzieć Bal maturalny ugrzęzło w nim zbyt wiele postaci, których rozwój jest niedostatecznie zbadany, na rzecz tanich gagów, które mieszają bigoterię z ignorancją i rozbudowanymi numerami muzycznymi, które nie robią zbyt wiele, by popchnąć fabułę do przodu.

To zbawienna łaska, że Ryan Murphy kieruje tymi scenami z tak radosną pewnością, że w dużej mierze usprawiedliwia to, jak płytka i gładka okazuje się ta historia. Cieniowane w przesyconych odcieniach Murphy stworzył znak firmowy, Bal maturalny to bombardowanie od przodu do tyłu przez twórczo zainscenizowane, z emfazą choreograficzną i energicznie nagrane akty muzycznego nadmiaru, zatapiające wykonawców w intensywnie pochlebiającym oświetleniu i przekształcające łagodne szkoły, centra handlowe i miejsca domowe w place zabaw akustycznej zabawy. (Byłem zdumiony tym, jak duże było biuro dyrektora, dopóki nie przypomniałem sobie, w jakim filmie byliśmy, i dlatego nie byłem zaskoczony, gdy przestrzeń została opanowana przez dziko gestykulującą Meryl Streep). maniakalna ekscentryczność sprawia, że jest to niezwykle przyjemny czas, który skłoni do dodania ścieżki dźwiękowej do więcej niż kilku list odtwarzania.

Mimo że wszyscy są doskonałymi piosenkarzami, dramatyczne kotlety obsady są mieszaną torbą. Streep, Rannells i Kidman bez problemu wkraczają w swoje kampowe osobowości i są w stanie wpłynąć na poważniejsze chwile z konsekwencją i gracją. Keegan-Michael Key i Kerry Washington (grająca szefową PTA, pani Greene) są empatycznymi awatarami odpowiednio empatii i ignorancji, przy czym Key w szczególności ma imponujący zasięg. Słabymi ogniwami są niestety Jo Ellen Pellman i James Corden. Nowicjusz Pellman uśmiecha się przez każdą scenę, jakby była zauroczona gwiazdą przez każdego z jej partnerów sceny, i chociaż z pewnością wpływa to na ogólny optymizm produkcji, rozprasza się również, gdy postać ma cierpieć z powodu zinstytucjonalizowanej szkoły bigoteria. Tymczasem Corden wpływa na tak przesadne, zniewieściałe maniery, że graniczy z gejowską karykaturą, jednocześnie dążąc do współczującego charakteru postaci, która odnosi się do ostracyzmu Emmy. To rola, która powinna być podstawą przejścia tonalnego filmu od radosnego zaabsorbowania sobą do uroczystej empatii i po prostu spada pod ciężarem dudniącego braku niuansów Cordena.

Pomimo swoich wad, Bal maturalny to przyjemna zabawa. Jego progresywizm i energiczne skłanianie się do muzycznych mocnych stron ostatecznie przewyższają jego cyniczne dramatyczne niedociągnięcia i może właśnie to sprawia, że teatr muzyczny działa w pierwszej kolejności. W końcu chodzi o to, by oderwać się od czystej emocji piosenki i spektaklu, a dobre intencje mogą sprawić, że wady takiego doświadczenia wydają się mniej ważne.

Bal maturalny będzie dostępny w serwisie Netflix 11 grudnia 2020 r.