Recenzja „Sputnika”: Rosja, masz problem

Nasz werdykt

Sputnik łączy pozaziemskie intrygi z eksperymentami science fiction w sposób, który zapewnia kosmiczny horror ciała z rosyjskim akcentem z epoki.

Do

🚀 To stworzenie do przodu.
🚀 Zakorzeniony w ciekawości.
🚀 Aspekty techniczne są mocne.

Przeciwko

🚀 Nie spiesz się.
🚀 Bardziej ociężały niż zaciekły.

Odkąd Apollo 18 , wahałem się co do nowoczesnych tytułów kosmicznych horrorów, które opierają się na kosmicznych stworzeniach. Sputnik Plakat niesie ze sobą niefortunne retrospekcje księżycowo-skalne-potwora. Na szczęście debiut fabularny Egora Abramenko (ogromnie imponujący) ma więcej wspólnego z Życie oraz Jad w sposób, w jaki teoretycy żartowali jak Życie był ukradkiem Jad prequel. Sputnik to rosyjska fantastyka naukowa z twardym R, która dzieli DNA z tytułami takimi jak Vincenzo Natali Splatać , gdzie badania i rozum mieszają się z ewolucją niezidentyfikowanego organizmu. Mniej o eksploracji ostatniej granicy, jaką jest kosmos, a więcej o nieprzewidywalnych autostopowiczach w nowo odkrytych ekosystemach, gdyby istniały populacje pozaziemskie.

Gdy bohater kosmonauty Konstantin Wieszniakow (Piotr Fiodorow) ląduje z powrotem na Ziemi po tym, jak podczas jego opadania komunikacja ucichła, pędzi do odosobnionej sowieckiej placówki. Towarzysz Semiradow (Fedor Bondarczuk), typ wojskowy z czasów zimnej wojny, prowadzi śledztwo w sprawie obecnego stanu Konstantina. Znana psycholog ze specjalizacją neurologii Tatiana Klimova (Oksana Akinshina) zostaje przywieziona do placówki ze względu na jej niebezpieczną taktykę. Razem trio - z pomocą innych ściśle tajnych agentów - musi uratować Konstantina przed samym sobą. Dokładniej, od oślizgłej formy życia, która zadomowiła się w jego ludzkim naczyniu, aż do północy, kiedy się wynurzy.

W czym kocham Sputnik to jest to, co kocham w większości moich ulubionych funkcji stworzeń: nie ma podstępnej kamery, która ukrywałaby te stworzenia przed, powiedzmy, trzecim aktem. W ciągu nocy od pierwszej wizyty Tatiany w obiekcie Semiradowa, lepki pasażer na gapę Konstantina wyślizguje się z ust kosmonauty. Za dnia Konstantin nie czuje obecności tej rzeczy i widzi niesamowicie szybkie korzyści z regeneracji, które utrzymują go w doskonałym zdrowiu. W nocy zostaje ogłuszony przez substancję chemiczną, którą organizm uwalnia, aby wydostać się z ciała Konstantina. To symbiotyczny związek, który napędza konflikt napędzający film. Czy Tatiana może oddzielić człowieka od międzygwiezdnego gwizdka, zanim Moskwa się w to zaangażuje?

Wymagania proceduralne wbijają klin między Tatianę, Semiradowa i głównego naukowca przed przybyciem Tatiany, Yana Rigela (Anton Vasilev). Praca Tatiany z Konstantinem i jego nocnym towarzyszem stanowi głęboką więź, pokazując empatię wobec pasażera z innego świata, który jest świadomie humanitarny. Semiradow jest tyranem żelaznej pięści, zainteresowanym Konstantinem i jego miękkim zabójcą jako bronią. Och, a Rigel? Marzy o możliwościach nagrody Nobla. Trzy wyraźne motywacje, trzy różne osobowości (uwielbiam nadchodzące przyznanie Semiradowa, że zależy mu tylko na potencjale zbrojeniowym), ale jeden wspólny cel. To trochę jak oglądanie Cerberusa, trójgłowego psa, gdy postacie powyżej ściskają się nawzajem, ale muszą współpracować, inaczej ich mózgi są bezużyteczne.

Zaufanie reżysera Abramenko przez cały czas Sputnik pomaga zintensyfikować kłótnie między spostrzegawczą inkwizycją a eksploatacją pola bitwy. Interakcje Tatiany z miniaturą Konstantina pole koniczyny sobowtóra wywołuje zdziwienie zoologa, gdy próbuje pocieszyć nowo trzymane w klatce zwierzę. Co więcej, chuda postać nietoperza-manta-ray rzuca precyzyjnie dostrojone akcenty osobowości. Coś tak niesklasyfikowanego, ale widzowie mogą wyczuć zarówno współczucie, jak i podejrzliwość po tym, jak naśladuje pozę tego, kto znajduje się po drugiej stronie szyby obudowy. Wtedy zaczyna się ujawniać twardo-R natura agresji istoty, a nawyki żywieniowe zostają zakwestionowane. Sputnik staje się mroczny, gwałtowny i moralnie niejednoznaczny jako komentarz do zredagowanych misji prowadzonych przez rządy na całym świecie. Ponownie, zaufanie stojące za filmowym dowództwem Abramenko nie sugeruje, że jest to debiutant filmowy.

Pamiętaj, że nie jest pełen akcji. Sputnik nie jest jakimś filmem na posterunku, w którym kosmita przełamuje zabezpieczenia i poluje na swoich porywaczy jeden po drugim. To quasi-polityczny thriller z elementami kryminalnymi, który złośliwie nagradza cierpliwość, gdy Konstantin dowiaduje się więcej o wzmacnianiu wspólnych umiejętności swojego małego kumpla. To także studium postaci o samym Konstantinie, psychice astronauty, i propagandzie wykorzystywanej przez rządy, takie jak Rosja, podczas wzmacniania swojej nacjonalistycznej marki i ukrywania tajemnic przed opinią publiczną. Wszystkie obietnice spełniają się do czasu opadnięcia kurtyny Abramenko, ale jest to horror z wielowarstwowymi elementami, z których każdy potrzebuje czasu, aby odetchnąć.

Sputnik to nie tylko ekscytująca przygoda z istotami, ale i spekulacyjny film o spisku. Film o światach zderzających się i współpracujących pod surowym obiektywem science fiction, kwestionującym możliwość osiągnięcia powszechnego pokoju, gdy rządzą watażkowie. Jest to w większości doświadczenie oparte na złożoności przemysłowej ze sterylizowanymi wnętrzami, ale to nie przeszkadza Egorowi Abramenko w ukierunkowaniu wciąż kwestionujących ciekawostek w ambicje tematyczne. Zobaczysz przebłyski pierwotnego horroru, komentarze przeciwko skorumpowanym władcom i oceny patriotyzmu kosztem dogadzania sobie. Wszystko, co nie jest drażnione na prostym plakacie inspirowanym Johnem Carpenterem Rzecz (motywy na uwięzi) sprawia, że Sputnik taki zapierający dech w piersiach początek, jak sądzę, długiej i zapowiadanej kariery pana Abramenko.

Sputnik będzie dostępny do wynajęcia 14 sierpnia.