Recenzja trzeciego sezonu „Master of None”: słodka i intymna podróż
Nasz werdykt
Ansari zamienia swoją główną rolę na postać za kamerą, podczas gdy Lena Waithe i Naomi Ackie ożywiają złożoność i wyzwania związku, które rzadko pojawiają się na ekranie.
Do
- ️ Jako Alicia, Ackie jest bijącym sercem sezonu, z żywą i łamiącą serce mocą, która odkrywa zgiełk niespokojnego związku i podróż przez samotne macierzyństwo.
- ️ Reżyseria Ansariego przypominająca tableau pozwala widzom poczuć się, jakby byli świadkami rozwoju życia tych postaci w czasie rzeczywistym — mucha na ścianie ich związku.
Przeciwko
- ️ Zmniejszona rola aktorska Ansariego sprawia, że widzowie trochę się zawieszają po tym, jak zainwestowali w Dev w sezonach 1 i 2.
- ️ Skrócony sezon nie daje nam wystarczająco dużo — kochamy te postacie i chcemy więcej!
Trudno przecenić, jak bardzo nastąpił wzrost i zmiany Mistrz niczego od debiutanckiego sezonu w 2015 roku. Stworzony przez Aziza Ansariego i Alana Yanga program początkowo badał bardziej wyrafinowane wersje koncepcji sitcomów, śledząc osobiste, zawodowe i romantyczne życie Deva Patela (Ansari) oraz jego przyjaciół i współpracowników. To minimalizuje zarówno złożoność tych przedstawień, jak i ogólną jakość serialu, kiedy sezon 2 zadebiutował w 2017 roku, serial wskoczył na niesamowite nowe wyżyny, nie tylko przenosząc lokalizacje do malowniczych włoskich miast, ale czerpiąc z bogatej spuścizny włoskiego kina. znaczna część jego wizualnego i narracyjnego języka. Dodatkowo, serial miał premierę swojego najlepszego odcinka i jednego z najlepszych odcinków telewizji, jakie kiedykolwiek widziałem: Święto Dziękczynienia, które skupia się na przyjaciółce Deva z dzieciństwa, Denise (Lena Waithe), jej seksualności i spotkaniu z matką. Odcinek przyniósł Waithe historyczną nagrodę Emmy za pisanie komediów i był przykładem głębokiego współczucia, integracyjnego i wielokulturowego programu, zarówno w serialu, jak i jego kreatywnym zespole.
Od tego czasu kariera Waithe słusznie eksplodowała, pisząc lub produkując (lub obie) Chi , Bumerang , Lata dwudzieste oraz Królowa i Szczupła wśród kilku innych projektów, podobnie jak Yang, podczas gdy Ansari nie. Życie osobiste Ansariego stało się przedmiotem polaryzujących spekulacji w tym samym momencie, w którym ruch #MeToo zaczął nabierać rozpędu, co skłoniło go do wycofania się z publicznego oka, z wyjątkiem zrobienia specjalnego stand-upu w 2019 roku i kilku dat z życia prowadzących i wspierających ten specjalny . Jednak ten incydent mógł wpłynąć na jego udział na ekranie w Mistrz niczego , można śmiało powiedzieć, że sezon 3 utrzymuje wysoką jakość poprzednich dwóch i eksploruje świat swoich bohaterów z jasnością i empatią, które tworzą niesamowicie potężną i głęboką telewizję.
W ciągu pięciu odcinków, sezon 3, Moments In Love, prawie wyłącznie przygląda się życiu Denise Waithe, obecnie odnoszącej sukcesy powieściopisarki i szczęśliwie poślubionej Alicji (Naomi Ackie). Ansari pojawia się dwa razy jako Dev w sezonie, w pierwszym rozdziale, gdy odwiedza dom Denise w północnej części Nowego Jorku na kolację, a później, gdy ona i Alicia mają problemy. Wystarczy powiedzieć, że te postacie urosły pod pewnymi względami, a pod innymi nie; Kariera i romantyczne perspektywy Dev nie pokrywają się z zakończeniem sezonu 2, ale Denise kwitnie — być może nieco z wyłączeniem jej długoletniego przyjaciela, a także z głębszych potrzeb swojego partnera. Kiedy ona i Alicia postanawiają spróbować urodzić dziecko, ujawniają wady, o których nie wiedzieli, że mają, pogłębiając różnice między indywidualnymi poziomami sukcesu pary i umieszczając ich zaangażowanie w wychowanie dziecka w bezlitosnym świetle reflektorów.
Pierwszy odcinek szczegółowo opisuje tę próbę, która tragicznie się nie udaje. Szczególnie przenikliwe w opowiadaniu tej historii jest to, że taki incydent nieodwracalnie niszczy związek, który mógł nie mieć wcześniej problemów; Alicia, inicjatorka ciąży, obwinia Denise za to, że nie traktuje jej wystarczająco poważnie i ostatecznie rzutuje na nią (a może po prostu w końcu obserwuje) wątpliwości co do ich wzajemnego zaangażowania. Zerwanie jest brutalne i bolesne, ponieważ dążą do przyszłości, która się od siebie różni, podczas gdy Denise stara się ukończyć kolejną książkę, a Alicia postanawia kontynuować macierzyństwo. Waithe, współtworzący wszystkie odcinki z Ansari, w pełni eksploruje emocje, które odczuwają oboje partnerzy, ale także robi to w autentyczny sposób, odzwierciedlając ich osobowość i charakter; tymczasem Ansari reżyseruje odcinki w stylu tableau, kadrując obrazy 1.33:1 i pozornie nagrywając dźwięk z jednego źródła. Rezultatem są te piękne obserwowane momenty, które nie są manipulowane ani edytowane w celu wzmocnienia potencjalnego dramatu.
Wybór Alicji, aby mieć dziecko, dodatkowo ujawnia coś, co może wydawać się niewidzialnym wyzwaniem, przed którym stają pary tej samej płci, próbując podjąć te same procedury medyczne, co ich cisgenderowi odpowiednicy, szczególnie w zakresie opieki medycznej i ubezpieczenia. Przyszłe matki już zmagają się z tajemniczą, niepochlebną terminologią i niezaprzeczalnymi fizjologicznymi ograniczeniami posiadania dzieci po pewnym wieku, ale Alicia szybko odkrywa zaporowe koszty związane z zapłodnieniem in vitro oraz redukujące (a nawet nieistniejące) sposoby, na które lekarze nie uwzględniają dla relacji lub partnerstw, które w jakikolwiek sposób odbiegają od tradycyjnych norm. Waithe i Ansari nie zastanawiają się nad tymi przeszkodami jako kamieniem węgielnym opowieści, ale po prostu jako elementami podróży, którą podejmuje para, i ostatecznie Alicia decyduje się wyruszyć sama.
Z pewnością nie jest to pierwszy program, ani nawet pierwszy program dla Netflix, który otrzymuje taką swobodę w zakresie struktury i czasu trwania, ale odcinki różnią się długością w zależności od potrzeb każdego rozdziału, zamiast pasować do jakiejś postrzeganej lub rzeczywistej struktury , z korzyścią dla sezonu. Próba zajścia w ciążę Denise i Alicii zajmuje cały pierwszy odcinek, po czym następują dwa kroniki skutków tej porażki i ostatecznego rozpadu ich małżeństwa. To, co ciekawe i wyjątkowe, to zrównoważony i przemyślany sposób, w jaki sezon podąża za obojgiem partnerów, nie wzdryga się przed ich słabościami, ale ostatecznie dociera do miejsca, które widzi ich zarówno wyraźnie, jak i z miłością. Perspektywa Denise jest nieco przyćmiona jej nowym sukcesem, co prowadzi do pokornego odwrócenia się – i pewnych aktów skruchy – kiedy jej kolejne prace nie rozpalają świata w ten sam sposób. Jeśli oboje są niemal przedurodzeniowo dojrzali i jasno porozumiewają się, Alicia jest bardziej emocjonalna z nich dwojga, a te konflikty stają się równie nieuniknione, jak ujawniają sposób, w jaki te dwa typy osobowości prezentują swoje myśli i uczucia na zewnątrz.
Rozdział 4 skupia się prawie całkowicie na Alicji i jej próbach zajścia w ciążę w pojedynkę, najpierw przy użyciu tego samego dawcy, co wtedy, gdy była z Denise, ale szybko dowiaduje się, jak ten postrzegany skrót staje się bardziej kosztowny i ryzykowny na dłuższą metę. Dodatkowo jest przerażający rodzaj rzeczywistości, który towarzyszy obserwowaniu, jak sama przechodzi przez te doświadczenia, tylko z matką (po drugiej stronie telefonu) i pomocną pielęgniarką (Cordelia Blair, kobieta z prawdziwym wykształceniem medycznym którego rolę Ansari przepisał, aby dać jej więcej czasu na ekranie), zapewniając komfort i wsparcie. Ale ostatni rozdział zatacza krąg tej historii i ich relacji, gdy dwoje ludzi rozdartych tragedią spotyka się, by spotkać się na spotkaniu, które daje promyk nadziei dla romantyków, jednocześnie szczerze patrząc na to, czego każdy z nich potrzebował, aby się tam dostać, a być może także ignoruje poczynione przez siebie postępy — i może ostatecznie stanowić zagrożenie.
Nie tylko słodycz i intymność sprawiają, że zakończenie tego sezonu jest tak satysfakcjonujące, ale gorzkie i szczere krawędzie, które Waithe i Ansari uwieczniają jako pisarze, a Ansari dokumentuje swoją bardzo umiejętną reżyserię. Sitcomy umierały jako główny format jeszcze przed rozpoczęciem serii w 2015 roku, ale w tym sezonie kończy się trylogia długich historii, w których ostatnie gwoździe trafiają do trumny. Tam, gdzie sześć lat temu widzowie mogli nie być wystarczająco gotowi lub pewni siebie, by dokonać tak silnego wykroczenia, widzowie mogą być świadkami pełnego rozkwitu ich talentu i ekscytować się ich potencjałem na przyszłość, być może na ekranie, ale z pewnością jako pisarze i filmowcy . Mistrz niczego zawsze był świetnym show i można z niego wydobyć tyle emocji i sensu, ale Moments In Love wynosi go na nowy poziom, niezależnie od tego, czy jego premiera oznacza początek twoich doświadczeń, zawiera je wszystkie, czy kończy szóstą podróż lat w tworzeniu.
