Recenzja „Złośliwego”: Wan uwalnia swoje dzikie dziecko

Nasz werdykt

„Malignant” to cudownie niezrównoważone zanurzenie się w tej bałaganiarskiej, szalonej, bezlitosnej opowieści grozy, która zawiera wszystko, od chłodnej atmosfery po ekscytującą akcją.

Do

📺 Gdzie to się kończy, nikt nie wie.
📺 Emocje są stale zabawne.
📺 Podejmuje ryzyko wykraczające poza to, co jest popularne według standardów studyjnych.
📺 Niezaprzeczalnie zabawne.

Przeciwko

📺 W żadnym wypadku nie najczystszy Wan.
📺 Straci odbiorców potrzebujących większej struktury.
📺 Po prostu musisz się trzymać.

Co mogę powiedzieć o Jamesie Wan's Złośliwy który nie był woskowanym milenium poetyckim o niektórych z moich ulubionych filmów grozy, które są kwintesencją gry? Wan wskrzesza te same horrory, którymi przerwał Piła i epokę tortur i porno, zabawny jak świr ze smyczy. Spodziewaj się powrotu nie tylko do nostalgicznego zmierzchu Wan Martwa cisza oraz Wyrok śmierci , ale odrodzenie późnych lat 90. tnie jak horror z początku pierwszej dekady FeardotCom , Przeżyć , lub łodzie pokazowe Dark Castle, takie jak Dom na nawiedzonym wzgórzu oraz Trzynaście Duchów . Jeśli mówimy o szalonej energii w kinie? Złośliwy przynosi to rewelacyjnie duże swingowanie, dodatkowe masło, dlaczego to kurwa nie nastawienie, które wydaje się być podobne do jego popularnych modeli trollingowych z gatunku A24 - kierowanych przez Jamesa Wana, więc spokój wciąż (jakoś) utrzymuje się.

Annabelle Wallis występuje jako maltretowana, adoptowana po traumie Madison Mitchell, nawiedzana przez ducha z jej przeszłości. Cóż, może jest to bardziej fizyczne niż duchowe, odkąd Madison zaczyna teleportować się na miejsca morderstw dzięki wyimaginowanemu przyjacielowi z dzieciństwa Gabrielowi. Przyrodnia siostra Madison, Sydney (Maddie Hasson) współpracuje z detektywem Kekoa Shaw (George Young) i jego partnerką w lizanie lizaka Reginą Moss (Michole Briana White) w nadziei, że ich śledztwo wymaże implikacje, że Madison jest tajnym seryjnym mordercą. Wycieczka do zamkniętego szpitala Simion Research ujawnia — piekło. Cytując ikonę naszego pokolenia, to gówno to banany i musisz mi zaufać.

Gdzie Martwa cisza reprezentuje wczesną erę Wan, w której bawi się charakterystycznymi stylistycznymi zalotami, które ostatecznie określą filmy takie jak Podstępny oraz Obecność , Złośliwy jest refleksją nad przeszłymi osiągnięciami. Te denerwujące nerwy tkwią w zacienionych korytarzach, które nawiedzonych filmowców bezskutecznie małpują od tego czasu Obecność są ignorowane z powodu czegoś innego — Wan uwalnia arsenał, który łączy zwinną akcję ninja z nadprzyrodzonymi siłami przyzywanymi przez emocjonalnie nieczułe pochodzenie. Gabriel nie jest szepczącym bytem osłoniętym przed widokami z kamery aż do finału wypłaty, a to nawiązuje do pełnego horroru okresu, który połączył duże budżety ze wspaniałym obozem przed i wkrótce po paranoi Y2K. Oddzwoń do Martwa cisza, i w ciągu zaledwie kilku minut spotykamy się z makabryczną sekwencją śmierci — Wan nie ma żadnych zamiarów w tym ekscytującym rollercoasterze, który utknął, wysadzając zero G.

Sekwencja pościgu za domkiem dla lalek. ten Martwe zło szum kamery nad schodami. Dlatego pozwalamy filmowcom na zabawę w goshdang po miliardowych sukcesach.

Fascynujące jest to, jak Złośliwy jest stale horrorem, który uwielbia horrory. Partytura Josepha Bishary nawiązuje do pisków Harry'ego Manfrediniego piątek 13 punktacja wraz z kwintesencją Piła rytmy podczas remiksowania alt-rockowych impulsów Seattle (Pixies spotyka Camp Crystal Lake). Operator Michael Burgess miesza nasycenia kolorów Giallo, jak szkarłatne, fluorescencyjne promienie przebijające się przez cienie sypialni, jednocześnie rejestrując chaotycznie Korba lub Strzelaj „Em Up” dywersje, gdy Gabriel zabija funkcjonariuszy policji pośród przewrotów do tyłu, krzywych wykroków i nienaturalnych spacerów po krabach. Niektóre sceny sprawiają wrażenie, jakby Wan po prostu zdecydował, że wybrane projekty produkcji wyglądają strasznie, więc są one uwzględnione – wycieczka po historycznym podziemiu Seattle, opuszczonych dyliżansach, przejętych instytucjach na zboczach klifów – i działa to na korzyść filmu. Jest coś tak energetyzującego w oddanym nastrojowym ustawieniu stołu Wan, jeśli chodzi o uczucie przerażającego szyku z taką łatwością, zwłaszcza gdy upiorne smakołyki lecą w twoją stronę z dużą prędkością. To hybrydowe podejście, w którym, wbrew wszelkim przeciwnościom, mistrzowie Wan.

Rzecz w tym, Złośliwy nie jest idealny. Pragnienie Wana, aby odblokować północno-zachodnią puszkę Pandory, która wyrzuca koszmary, jest czasami jego wrogiem. Zdolności Gabriela pojawiają się znikąd, od psychicznego uwięzienia, teleportacji, przez dezintegrację krajobrazu, po jeszcze więcej szaleństwa, którego będziesz świadkiem. Wallis napina ciężkie mięśnie jako postać odkrywająca zamknięte zakamarki swojej złamanej psychiki, a Mike Flanagan szanuje zdrowie. To powiedziawszy, występowi Wallisa nigdy nie pozwala się w pełni oddychać między wklęsłościami, które czasami kradną nastrój. Maddie Hasson sama przesuwa kilka scen, niezależnie od tego, czy jest przebrana za księżniczkę w przerwie od podróbki w parku rozrywki Disneya (prawdopodobnie), czy też walczy z pajęczynami w najgorszej decyzji każdego bohatera horroru (chodźmy sami do ciemnego, przerażającego obiektu). Wszystko to jest zgodne z zaangażowaniem narracji w obsługę ekscytujących wstrząsów, a to jest tak satysfakcjonujące dla kogoś takiego jak ja, kto pragnie reżyserów horrorów podejmujących te wielkie huśtawki typu „sprzedaj lub przegraj”, ale jest to również dług wdzięczności wobec stereotypowych wypełniaczy, które nie pasują pojedyncze przypływy podniecenia.

Oto mój ulubiony akapit — to Złośliwy krew i przerażające? Do diabła, tak, Wan łagodzi nasze fetysze żądzy krwi, gdy Gabriel staje się mściwym, kanciastym zabójcą, który dźga, ogłusza i łamie kości (przebijając się przez ciało), jakby były zwapnione, kruche. Jest przeładowany efektami gore – które wizualnie wyglądają jak CGI, chociaż wyszukiwania sugerują, że praktyczne aplikacje są dopasowywane do tonów animacji – aby soki wypływały prosto z ostrych ran. Nie jest to szczególnie przerażające, ale to, co Wan i współ-gawędziarki, Akela Cooper i Ingrid Bisu, zobowiązują się zbadać, jest zmutowaną medyczną potwornością, która zostanie zapamiętana na wiele lat. Połączyć to z całym zawrotem głowy w postaci nagród lekarskich w kształcie sztyletu, które przebijają się przez lekarzy, ochronę szpitali (Mike Mendez!) i kryminalistki o imieniu Scorpion (Zoë Bell z cefalem!)? To Wan przełamuje przysłowiową tamę i tańczy pod wodospadem, co jest jego trzecim aktem, radośnie skacząc pod kaskadą odrazy, która z pewnością połaskocze publiczność poszukującą niezrównanej żarłoczności.

Złośliwy nie jest Jamesem Wanem w jego najbardziej wyrafinowanym lub wyostrzonym stylu, ale bez skrupułów jest mistrzem horrorów w jego najbardziej zwariowanym, najwspanialszym i najbardziej absurdalnie przyjemnym. Kiedy chcę się bać bez dreszczy, będę patrzył Obecność lub Podstępny lub Martwa cisza . Kiedy mam już ekipę piątkowego wieczoru, zaczynam rzucać Złośliwy i pijemy za każdym razem, gdy sen w tle znika w innym pokoju lub pokoju Gabriela Ohyda moce istnieją w niewytłumaczalny sposób. Niektórzy twierdzą, że lepszy film mógłby zwracać większą uwagę na manipulację elektrycznością przez Gabriela lub masować dzikość filmu z dalszą dbałością o ciągłość, ale to również utrudniłoby gotycką, karkołomną brutalną, renegacką dziwaczność, z jaką Złośliwy bezczelnie oddaje się jego szaleństwu. Błogosławieni bądź pewni siebie, zwłaszcza gdy jesteś tak utalentowany jak Wan — nonsens staje się nowym widowiskiem en vogue w rękach mistrza horroru.