„Brave New World” przynosi wielkie śmiechy w Savagely Funny Episode 5 (POWRÓT)
Alert spoilera
Steve Schofield/Paw
[Spoiler Alert: To podsumowanie zawiera spoilery z Odważny nowy świat Sezon 1 Odcinek 5, Ogień]
Nie byłam pewna, co zrobić Odważny nowy świat po pierwszych kilku odcinkach. Pokazywał przebłyski potencjału, ale zawsze miałem w głowie tę obawę, że wkrótce zmieni się w kolejną wycieczkę science-fiction, w której styl nad substancją przerodzi się, pełen ogłupiałego technobełkotu. Jednak w ciągu pięciu odcinków szybko się na mnie urosło, a ten odcinek w szczególności przekonał mnie swoim świetnym komediowym wyczuciem czasu i chęcią wstrząsania sprawami.
Moim największym zmartwieniem było chyba przeniesienie akcji z Dzikich Ziem do Nowego Londynu. Spędzanie tak długiego czasu w tym ponurym szaro-beżowym miejscu ze szklanymi ścianami i pozbawionymi emocji mieszkańcami dało mi poważne Świat Zachodu retrospekcje sezonu 3. Ale wprowadzenie Johna (Alden Ehrenreich) do owczarni zdziałało cuda, dając New London prawdziwe poczucie chaotycznej energii i, powiedzmy, zabawę! Przybycie dzikusa nie tylko ożywiło miasto, ale sprawiło, że sam John stał się o wiele bardziej interesującą postacią, jednocześnie pomagając w ucieleśnieniu osobowości Leniny (Jessica Brown Findlay) i Bernarda (Harry Lloyd).
John naruszył status quo w zwykle borykającym się z problemami Nowym Londynie. Bernard ma pomagać Johnowi w asymilacji i adaptacji do współczesnego świata, a jednak dzieje się odwrotnie. To wpływ Johna wpływa na innych, szczególnie na Leninę i Bernarda, którzy zaczynają działać w sposób nieakceptowalny w Państwie Światowym. I nie jest tak, że John robi coś ekstremalnego, aby zburzyć system. Jego rodzaj anarchii jest subtelny. Pozornie niewinna, zbędna uwaga może sprawić, że obywatele będą chwytać się swojej somy. A Jan jest świadomy tej mocy. To wystarczy, szepcze do młodego chłopca, który ma ułożyć klocki w laboratorium kondycjonującym.
Sposób, w jaki John wybija dziury w całym etosie społeczeństwa Nowego Londynu, to świetna zabawa. I można powiedzieć, że Ehrenreich dobrze się z tym bawi; w końcu może zrobić coś więcej niż ciche zadumy i posępne spojrzenia. Kiedy Bernard odwiedza Inżyniera Emocji i niezwykłego reżysera, Helma Watsona (Hannah John-Kamen), pojawia się genialny komediowy moment. Bernard zostawia Johna samego w czymś w rodzaju futurystycznej poczekalni z obecnie wygnanym zespołem choreograficznym Helma. Cześć, John mówi do gapiących się mężczyzn i kobiet, z których wszyscy natychmiast reagują, otwierając dozowniki somy. Proste, uprzejme powitanie doprowadza ich do szału, a John klika, jak łatwo jest wytrącić tych ludzi z równowagi.
Steve Schofield/Paw
Czy nigdy nie chcesz być Alfą? John pyta Zoe (Jeanie Hackman), członkinię zespołu projektowego Helm. Zoe jest zaskoczona taką sugestią. Każdy chce być tym, kim jest, odpowiada. John wskazuje, że Alfy wydają się mieć całkiem dobre w porównaniu do wszystkich innych. Tak, Bety mogą bawić się przez całą noc, ale, jak mówi John, czy to nigdy nie jest nudne? Dlaczego musisz „być” kimkolwiek? on kontynuuje. Następnie całkowicie rzuca rzeczy w pętlę, mówiąc Gammie, aby przyniósł mu drinka, a nie Epsilon i wszczyna bójkę z zirytowanym obserwatorem. Wstawaj, skurwysynie Beta Minus, spluwa John, po czym wyśmiewa to jako żart. Im więcej John przeszkadza, tym więcej somy jest połykane.
Helm jest zaintrygowany Johnem. Ona, podobnie jak Bernard i Lenina, emanuje złym samopoczuciem. Jej dni są pochłonięte wymyślaniem nowych koncepcji na jej spektakularne widowiska Pleasure Garden. Ale nie ma już pomysłów, dopóki John nie wejdzie w jej życie i nie dostarczy inspiracji. Coś nieoczekiwanego dla odmiany, mówi, zanim deklaruje, że ona i John zamierzają się pieprzyć, używając dzikiego języka, aby zaznaczyć swoje intencje. Na marginesie jest humorystyczny, gdy Bernard szepcze Helmowi, że nie może po prostu wskoczyć do łóżka z Johnem. Seks odbija się na nich emocjonalnie; potrzebują czasu na przygotowanie, powrót do zdrowia… to niedobór – wyjaśnia. Helm przedstawia alternatywę; Bernard musi dziś wieczorem przyprowadzić Johna na jej przyjęcie w Pleasure Garden.
Bernard zaczyna być coraz bardziej zaniepokojony Johnem i zmianami zachodzącymi w New London od czasu jego przyjazdu. Jest szczególnie zaniepokojony, gdy John odmawia noszenia przygotowanego dla niego stroju imprezowego. Podczas gdy Bernard jest ubrany w coś, co Lady Gaga odrzuciłaby jako zbyt absurdalne w 2009 roku, John dostaje Gary'ego Gammę, aby zrobił dla niego elegancki czarny garnitur. Kim jest Gary? - pyta Bernard, zdezorientowany myślą, że Gamma może mieć imię, nie mówiąc już o opinii, zwłaszcza jeśli chodzi o modę. Chemia między Bernardem i Johnem jest w tym odcinku podniesiona, a ta scena, plus te w Pleasure Garden, są świetnymi przykładami wrzącej komedii science fiction.
Helm przechwytuje Johna na wystawnej seks imprezie i zabiera go z dala od Bernarda do jej biura. Jest tu kolejna przezabawna scena, w której Helm opisuje fabułę swojego najnowszego uczucia. Jesteś na Księżycu; potem wpadasz do krateru ognia. Och, na końcu jest orgia, wyjaśnia. To nie jest historia, martwy John, który prawie na pewno jest serialem, który wyśmiewa się z częstych scen orgii, i tak, orgia kończy ten odcinek. Po podzieleniu się własnym pomysłem na historię, czymś o matce i synu uciekających przed demonem, John i Helm uprawiają seks. Pomimo zakłóceń, które powoduje, część Johna chce przyjąć styl życia Nowego Londynu.
Tymczasem w klubie Bernard zaczyna zbierać owoce posiadania Johna za przyjaciela. Jaskrawo ubrani bywalcy otaczają radnego, zasypując go pytaniami o jego dzikusa. Dla mężczyzny, który pragnie poczucia ważności, ten nagły atak uwagi jest lepszy niż jakakolwiek poprawka somy. Jednak został przywrócony do rzeczywistości przez aroganckiego Henry'ego Fostera (Sen Mitsuji), który kpi z Bernarda i ujawnia się jako nowo mianowany dyrektor ds. stabilności. Następnie, by wmasować somę w rany, Bernard obserwuje, jak Henry całuje się z Leniną na parkiecie.
John, który wrócił z romansu z Helmem, zachęca Bernarda, by przeciwstawił się Henry'emu. Uderz go w twarz, to rada Johna. Te akty brutalnego machismo po prostu nie mają miejsca na tym świecie; po prostu wyskakuje się somę i odchodzi. Mówiłeś, że w tym miejscu chodzi o robienie tego, co sprawia przyjemność, prawda? John mówi. Cóż, uderzenie tego małego kutasa w jego twarz sprawi, że poczujesz się dobrze. Ponownie, scena jest grana głównie dla śmiechu, ponieważ John uczy Bernarda, jak rzucać ciosem – niektóre wspaniałe Pan Fasola na poziomie wizualnym od Lloyda. Ale bicie Henry'ego nie sprawia, że Bernard czuje się dobrze. To sprawia, że John czuje się dobrze, to on jest ogłaszany bohaterem i otoczony przez imprezowiczów, gdy Henry trzyma się posiniaczonego oka.
Steve Schofield/Paw
Bernard opuszcza klub i dołącza do Leniny, która siedzi samotnie na zewnątrz, oglądając symulowany widok Ziemi z kosmosu. Podobnie jak ich scena z premiery, kiedy Bernard po raz pierwszy przyznał, że czuje się nie na miejscu, w tym momencie mają wspólne połączenie dzięki szerszemu odłączeniu się od społeczeństwa. Oboje zmienili się od czasu podróży do Dzikich Ziem i walczą o ponowne przystosowanie się do życia w Nowym Londynie i do obudzonych uczuć. Ta czuła chwila zostaje nagle przerwana, gdy symulowana Ziemia rozbłyskuje neonem reklamującym następną czuciową ekstrawagancję Helma (inspirowaną historią demona Johna). Komiczny moment w tym serialu jest naprawdę nienaganny.
Cicha kontemplacja Leniny następuje po epizodzie chaotycznego zachowania. W rzeczywistości jej działania zakłócające są bardziej widoczne w twojej twarzy niż Johna. Rozpoczyna się, gdy odgrywa dominującą rolę podczas snu z Henrym. To myli Henry'ego; w końcu on jest Alfą, a ona Betą, nie tak to działa. Lenina stara się, by przyznał, że mu się to podobało. Musisz zachowywać się na swoim poziomie, warczy, gdy ona siedzi za jego biurkiem, powstrzymując jego somę. Może nigdy nie zażywamy somy do końca życia… co by się stało? ona zakłada. Henry nawet nie udaje, że jej się podoba. Wyrywa jej pigułkę z ręki i mówi jej, że więcej tego nie zrobimy.
Postać Leniny jest jednym z największych ulepszeń serialu z książki. Spojrzmy prawdzie w oczy; postacie w powieści Aldousa Huxleya nie były pełne niuansów i zawiłości. Książka słynie raczej z koncepcji i tematów niż z fabuły czy charakterystyki. W szczególności Lenina jest słabo narysowana, ma bardzo małą sprawczość lub własne pragnienia i pragnienia. Tak więc chwała serii za udzielenie głosu Leninie i Findlay za wniesienie do postaci różnorodnego wachlarza emocji. Ta Lenina ma nadzieje, pragnienia i uczucia, mimo że jest częścią emocjonalnie odrętwiałej elity Nowego Londynu.
Przez cały ten odcinek Lenina opiera się przyjmowaniu swojej somy, nawet w sytuacjach, które zwykle tego wymagają, na przykład gdy widzi Johna i ma mini atak paniki lub po kłótni z Frannie (Kylie Bunbury). Kobiety ścierają się, gdy Frannie pyta, dlaczego Lenina nie powiedziała jej, że zna dzikusa. Może chciałam mieć część mnie, która jest tylko moja, mówi Lenina. Nie chcesz tego? Frannie nazywa to prywatnym i solipsystycznym i zastanawia się, dlaczego Lenina zawsze przytrafiają się ciekawym rzeczom, mimo że są na tym samym poziomie i robią te same rzeczy. To niesprawiedliwe, prawda? - pyta Lenina, mając nadzieję, że Frannie pogodzi się z jej negatywnymi uczuciami. Ale Frannie wyskakuje z somy i przeprasza.
Lenina zdaje sobie sprawę, że musi iść dalej, aby uzyskać reakcję. Po okrzyknięciu Frannie w grze, którą mogę opisać tylko jako olśniewający tenis spotyka się z squashem z cymbergajem, Lenina staje się bardzo osobista. Jesteśmy tacy sami, mówi. Ubieramy się tak samo, robimy te same rzeczy, uprawiamy seks z tymi samymi ludźmi. Jedyna różnica to kolejność. Zawsze zajmujesz drugie miejsce, dlaczego tak sądzisz? Po wyjściu Leniny Frannie wydaje z siebie surowy, gardłowy krzyk, być może pierwszą prawdziwą emocję, jaką kiedykolwiek wyraziła. Ale Lenina nie jest w stanie podtrzymać swojego protestu. Wypłaty z zimnego indyka to za dużo. Odbija się od ścian i łzy na skórze. W końcu poddaje się, powracając do paraliżującego bezpieczeństwa somy.
Steve Schofield/Paw
Ale w tym momencie zmiany są nieodwracalne. Sama obecność Johna wywołała efekt domina i będzie przewracać coraz więcej ludzi. Nawet światowy kontroler Mustafa Monda (Nina Sosanya) atakuje pod koniec odcinka, gdy zaczyna tracić kontrolę nad systemem. A pracownicy Epsilon, szczególnie CJack60 (Joseph Morgan), zaczynają rozumieć, że system jest również niesprawiedliwy. I nie tylko to, ale po obejrzeniu ciosu Bernarda CJack60 uczy się, jak walczyć w potencjalnym przyszłym powstaniu. Teraz, Odważny nowy świat to po prostu robienie tego dobrze, urocza mieszanka przyjemności i bólu z zabawnymi występami i naprawdę inteligentnymi kopnięciami komediowymi.
Odważny nowy świat , Teraz Streaming, Paw
