Recenzja „Being the Ricardos”: Nicole Kidman prowadzi najlepszy zespół w biografii „I Love Lucy”

Jaki Film Można Zobaczyć?

Dzień Tygodnia: Poniedziałek Wtorek Środa Czwartek Piątek Sobota Niedziela

Gatunek Muzyczny:  Fantastyczny Dramat Komedia Kryminał Detektyw

Typ:  Film   Seria

Pokazywać

Wyślij Mi E -Mail Pokaż Na Stronie

Nasz werdykt

„Bycie Ricardos” jest tak samo skuteczne, jak jest, ponieważ ma zabójczy zespół i wie, jak je wykorzystać.

Do

• - To zabójczy zespół, na całym świecie
• - Nicole Kidman otrzymuje nagrodę dla najlepszej aktorki
• - Kiedy Sorkin jest w trybie dramatu w miejscu pracy, scenariusz świeci

Przeciwko

• - Urządzenie do kadrowania retrospekcji jest niespójne i irytujące
• - Mimo dobrego występu Javier Bardem jest błędnie obsadzony

Mów, co chcesz o Aaronie Sorkinie — i mam swój udział krytyka pod adresem scenarzysty-reżysera — ale mężczyzna wie, jak opowiedzieć przekonującą historię o szaleńczym, ciśnieniowym środowisku pracy (zob. Zachodnie skrzydło , Newsroom ). Dzieje się tak, gdy się do tego wykorzystuje Zachodnie skrzydło wgląd, że Bycie Ricardosem jest w najlepszym wydaniu, podkreślając ogromną presję twórczą i biznesową wywieraną na Lucille Ball i Desi Arnaz, aby przełożyć niefortunne małżeństwa na kultowy półgodzinny sitcom, kocham Lucy , co tydzień. Ale kiedy film próbuje zagłębić się w bardziej holistyczne podejście do historii życia Lucille Ball, okazuje się, że jest krótki.

Film skupia się przede wszystkim na produkcji Kocham Lucy podczas szczególnie gorączkowego tygodnia, odpowiedni wybór, aby uchwycić to, co sprawiło, że produkcja tego programu była tak wyjątkowa i niestabilna. Lucille (Nicole Kidman) nęka nadciągająca groźba wiadomości, że była badana przez FBI pod kątem rzekomych powiązań z komunizmem. Desi (Javier Bardem, błędnie obsadzony, ale mimo jego sprzecznych akcentów wciąż występuje w godnym pochwały występie) zmaga się z poczuciem niedoskonałości, gdy Lucille próbuje zdobyć mu wystarczające uznanie, mimo że twórcza motywacja Lucille sprawia, że ​​serial jest wspaniały.

Gdzie indziej para ściera się z szefami wytwórni o ciążę Lucille i skandal związany z pokazywaniem ciężarnej kobiety w telewizji. Współpracowniczka Vivian Vance (Nina Arianda) zmaga się ze świadomością, że zawsze będzie grała drugie skrzypce po Lucille, podczas gdy jej sceniczny mąż William Frawley (J.K. Simmons, jak zawsze cicho mistrzowski) przedstawia perspektywę starego, choć pijanego profesjonalisty. W międzyczasie producent wykonawczy (Tony Hale) i pokój scenarzystów (Alia Shawkat i Jake Lacy) starają się włączyć ciągłe poprawki Lucille do swoich scenariuszy.

To wszystko jest przedstawione w zgryźliwym szaleństwie, którego oczekujemy od Sorkina w najwyższej formie. Chociaż na szczęście odwraca się od swojej skłonności do szybkiego dowcipu, który może być zbyt sprytny dla własnego dobra, zamiast tego polega na kilku dobrych śmiechach, aby złagodzić napięcie zarówno we wszechświecie, jak i dla publiczności.

Jednak ta magia zostaje w dziwny sposób przerwana, gdy film niechcący postanawia przełamać zarozumiałość swojej narracyjnej struktury, by pokazać bardziej konwencjonalne przebłyski rosnącej sławy Lucille i skonfliktowanego małżeństwa z Desi. Te rzekomo wymowne sceny są niezdarnie przykute.

W takich przypadkach fabuła w miejscu pracy często się zatrzymuje. Odcinając się od gadających głów personifikacji scenografów (John Rubinstein, Ronny Cox i Linda Lavin), działają one jako faux-dokumentalny kontekst scen retrospekcji, które mają niewiele wspólnego ze scenami, które przerywają. To bardzo niezręczne i zbędne — demonstracje zapału, etyki, wrażliwości i sprytu Lucille Ball, które są już w pełni widoczne w głównym dramacie w miejscu pracy.

Mimo to te sekwencje umożliwiają Kidman eksplorację postaci Lucille z reflektorem skupionym bezpośrednio na niej. Wykonuje świetną robotę, podkreślając fizycznie komediowy błyskotliwość aktorki, jednocześnie podkreślając samą ilość czystej inteligencji i przebiegłości, jaką miała jako samodzielna aktorka.

Bal Lucille z Bycie Ricardosem jest szokująco samotną jednostką, rozdartą między rozpędem zawodowym, miłością do męża, czasami niepewnymi relacjami zawodowymi, koniecznością utrzymywania jednolitego frontu przeciwko twórczo korupcyjnym siłom i pragnieniem, by po prostu czuć się u siebie w miejscu, które nie jest fantazją dźwiękowej jadalni. Jeśli jest jeden nadrzędny powód do oglądania Bycie Ricardosem , to występ Kidman, ponieważ sprawi, że uwierzysz, że jest Lucille Ball, pomimo braku podobieństwa.

Bycie Ricardosem jest tylko tak dobry, jak jego zabójcza obsada, a film wie, jak je wykorzystać – malując portret poważnej myśli i wewnętrznej polityki, które leżą u podstaw najbardziej udanego sitcomu wszechczasów. Jest zgryźliwy, ale nie słodki, dowcipny, nie wiedząc o tym zbytnio, dramatyczny, pokazując prawdziwe motywacje swoich bohaterów, a nie wymyśloną inscenizację trudnej divy. Kidman jest gwiazdą serialu, ale istnieje mocna podstawa występów, na które ona reaguje i które reagują na nią.

Gdyby tylko Bycie Ricardosem był bardziej pewny swojej obsady drugoplanowej, może nie musi przesadzać z Kidmanem do nominacji dla najlepszej aktorki. Niestety skupienie się na zdobywaniu chwały nagrody dla głównej aktorki osłabia skądinąd dobry film.

Bycie Ricardosem zostanie otwarty w kinach 10 grudnia i będzie dostępny do streamowania w Amazon Prime Video 21 grudnia.