Recenzja „Fundacja” 1.08: Brakujący element
Nasz werdykt
Podczas gdy ten odcinek „Fundacji” podnosi emocjonalną stawkę dla swoich potencjalnych klientów, skumulowany efekt jest mniej imponujący.
Do
- - Lee Pace wykonuje tutaj starannie przebiegły występ, gdy mroczne wnętrze Brother Day jest dalej ujawniane
- - Jared Harris jest jak zawsze przyjemnie nieśmiały
- - Napięcie we wszystkich trzech wątkach jest solidne, ale nie jest naprawdę niezwykłe
Przeciwko
- - Trudno zobaczyć, jak którakolwiek z tych historii połączy się ze sobą do końca sezonu
- - Choć ten serial wygląda imponująco, jego postacie pozostają łagodniejszym punktem
- - W obecnym klifie otaczającym Gaala Dornicka jest pustka
Ten post zawiera spoilery dla Fundacja . Sprawdź naszą ostatnią recenzję tutaj .
Każdy odcinek Fundacja czuje się jak dwa kroki do przodu, jeden krok do tyłu. To poczucie unosi się nad całym „The Missing Piece”, ósmym odcinkiem pierwszego sezonu serialu, w którym trzy z czterech głównych wątków mają czas na ekranie bez poczucia, że jest jakiś wielki postęp w kierunku nawet długiego sezonu. Jeśli już, to fakt, że trzy z czterech wątków mają czas na ekranie, tylko potęguje wrażenie, że oglądamy trzy bardzo oddzielne wątki, które wcale nie są ze sobą połączone. Gdy zbliżamy się do końca pierwszego sezonu, Fundacja prawie wydaje się, że lepiej byłoby skoncentrować całe odcinki na oddzielnych wątkach, aby stworzyć omnibus lub styl antologii lub narrację.
Pomyśl o ogólnych arkadach każdej z historii, na których skupiamy się w tym odcinku (wydarzenia na Trantorze z Brothers Dawn i Dusk muszą poczekać, ponieważ są odsunięci na bok). Najpierw historia z Brother Day (Lee Pace). Chociaż wydajność Pace'a jest jak zwykle doskonała, z efektywną równowagą okrucieństwa i uroku, to, co przytrafia się Brat Day w tym odcinku, tylko drażni sedno łuków klonów. Dzień Brata jest obecnie kwestionowany przez Zephyr Halimę (T'Nia Miller) jako bezduszna łuska, produkt trwającego dziesięciolecia eksperymentu, który usunął ludzkość z Imperium Cleon. Aby udowodnić jej, że się myli, Brat Day zobowiązał się do fizycznej rękawicy, w której przejdzie przez ogromną Spiralę. Legenda głosi, że każdego, kto ukończy tę żmudną podróż, wita głęboka wizja, która zmieni cały ich światopogląd. Pytanie leżące u podstaw podróży Brother Day jest proste: czy uda mu się ukończyć wędrówkę i czy zobaczy wizję, a tym samym udowodni swoje człowieczeństwo?
Na pierwszy rzut oka odpowiedź na oba pytania wydaje się głośnym „tak”. Co do pierwszego pytania, nie ma wątpliwości: chociaż Dzień Brata kończy się ze spaloną słońcem skórą i spierzchniętymi ustami (musi przejść przez Spiralę na upieczonej pustyni), kończy misję nawet po duchowej asyście współpielgrzymka. Kiedy wraca, by podzielić się swoją wizją z Zephyr Halimą i innymi Zefirami, wydaje się, że szczerze opowiada o tym, co zobaczył w jaskini na końcu Spirali. Pokonuje innych Zefirów Halimy, a nawet Demerzela (Laura Birn), doradcę ds. robotyki Brata Daya, który również jest wierzący.
Kiedy Brat Day zakończy swoją podróż i udowodni swoją wartość, daje Demerzel kwiat na znak jej następnej pracy: zamordowania Zephyr Halimy, co robi bezkrwawo (poprzez truciznę wydzielaną na skórze). Demerzel, choć wciąż jest tylko robotem, wydaje się mieć o wiele więcej człowieczeństwa niż jej pan. W ostatnich momentach „The Missing Piece” mówi, że cieszy się, że brat Day miał wizję, ponieważ dotarcie do końca Spirali i nie powitanie przez nic byłoby losem gorszym niż śmierć. A z wyrazu twarzy Daya jest więcej niż oczywiste, że jego opis swojej wizji wcześniej był kompletnym i skutecznym kłamstwem. Nic nie widział na Spirale, potwierdzając tym samym, że zmarła Halima miała rację: nie ma duszy.
(Źródło zdjęcia: Apple TV+)
Fabuła nasycona największą tajemnicą nadal skupia się na Gaal Dornick (Lou Llobell). Po wylądowaniu na tajemniczym statku ratunkowym 35 lat po wysłaniu do kriogenicznej kapsuły ratunkowej, natknęła się na cyfrową wersję nieżyjącego już Hariego Seldona (Jared Harris), jednocześnie zdając sobie sprawę, że statek kieruje się na Helicon, ojczystą planetę Hari. . W tym odcinku Gaal dowiaduje się dlaczego od zawsze enigmatycznego Hariego: chociaż uważano, że kieruje pierwszą Fundacją na odległej planecie Terminus, Hari miał coś w rodzaju planu awaryjnego. Tak, na Helikonie ma istnieć druga Fundacja, tak tajna, że mieszkańcy Terminusa nie powinni być świadomi jej istnienia.
Własna zdolność Gaal do krótkotrwałego patrzenia w przyszłość jest tutaj nieco ominięta, ponieważ, co zrozumiałe, bardziej interesuje ją, dlaczego druga Fundacja musi istnieć, a co ważniejsze, dlaczego musi być trzymana w tajemnicy przed wszystkimi innymi. Hari, nawet w formie cyfrowej, odmawia podzielenia się dalszymi szczegółami drugiej Fundacji. I tak Gaal postanawia nazwać swój blef, mając coś w rodzaju gwałtownego napadu złości i niszcząc wiele systemów ochronnych statku. Daje Hariemu tylko kilka możliwości: albo może powiedzieć prawdę o drugiej Fundacji, albo Gaal wskoczy do kolejnej kriogenicznej kapsuły ratunkowej i wróci na swoją własną planetę. Chociaż Hari wskazuje, że mógłby przeprogramować kapsułę, aby szedł tam, gdzie chce, wydaje się, że pozwala Gaalowi iść dalej w blef. Wyznacza miejsce docelowe dla swojej rodzinnej planety, mimo że będzie w kriostazie przez ponad 100 lat.
Pozostały tylko dwa odcinki pierwszego sezonu serialu, więc jest cała nadzieja, że to nie ostatni widzieliśmy Gaala i Hariego. Bo jeśli w tym miejscu historia się kończy (przynajmniej na razie) dla Gaala, jest to mocno rozczarowujące. Chociaż mamy już jasność co do tego, dlaczego Hari umarł i dlaczego jego adoptowany syn był tym, który dokonał tego, jest szalone poczucie, że właśnie dowiedzieliśmy się, kim jest Gaal. Służy jako narratorka serialu, a jej podróż przypominała sedno dwuodcinkowej premiery. Od tego czasu występ Llobell wydaje się tak samo zagubiony, jak sama Gaal. Trzymamy kciuki, aby dowiedzieć się więcej o Gaalu w dwóch ostatnich częściach.
Leah Harvey i Kubbra Sait w „Fundacji”(Źródło zdjęcia: Apple TV+)
Pozostaje oczywiście jedna główna fabuła do omówienia, a jest to ta skupiająca się na Salvorze Hardinie (Leah Harvey), Strażniku Terminusa. Głównym motywem tej strony jest tykający termin: pozostało tylko tyle czasu, zanim Invictus, wcześniej uważany za zaginiony statek widmo, wykona skok w kosmos do części nieznanych. Phara (Kubbra Sait), przywódca Anakreonów, który zmusił Salvora do opuszczenia Terminusa, jest zdesperowany, by użyć Invictusa jako swego rodzaju ogromnego statku-bomb samobójczych, mającego na celu zniszczenie Trantora z zewnątrz.
Przez cały odcinek, gdy Salvor próbuje skłonić Pharę — którą po raz pierwszy widzimy w krótkiej retrospekcji jako dziecko, zradykalizowaną, gdy jej planeta jest atakowana bez uzasadnionego powodu — do złożenia broni i zmiany planów, jasne jest, że ścieżka pokój jest niemożliwy. Statek został zlokalizowany przez wędrujących członków planety Thespis, ale co ważniejsze, Phara jest niezłomna i uparta w swojej odmowie zmiany zdania. Na razie rozwiązanie fabuły wiąże się z zastrzeleniem Lewisa (Elliott Cowan), rodaka Salvora z Terminusa, za próbę pomocy Salvorowi w zmianie kursu statku. A potem sam statek osiąga ostatnie odliczanie i wykonuje skok w kosmos.
Prawdopodobnie wkrótce znajdziemy odpowiedź na to pytanie, ale oto główny problem z Fundacja do tej pory: wszystkie te historie pozornie nie mają ze sobą nic wspólnego. Bracia Dawn, Day i Dusk przebywają w swoich oddzielnych małych światach, co może wydawać się logiczne, aby komunikować ich status wysoko urodzonego/wysokiego sklonowania, jako tak bardzo odsunięci od życia ludzi, którymi rzekomo rządzą. Ale historie z Salvorem i Gaalem wydają się równie odległe od siebie. Szczerze czekałem, aż kapsuła ratunkowa Gaala i Invictus zderzają się ze sobą przed końcem odcinka. Może stanie się to w przyszłym tygodniu?
Nie chodzi o to, że występy tutaj są złe, a wartości produkcyjne serialu pozostają niezwykłe. Ale trudno zobaczyć gdzie Fundacja idzie. I tak jak sama Gaal Dornick w obliczu upiornego Hariego Seldona, podobnego do kota z Cheshire, jestem zmęczony nieznajomością końcówki.
