Recenzja odcinka 4 sezonu „Dickinson”: To jest mój list do świata
Nasz werdykt
Równowaga fantazji i rzeczywistości jest mocną stroną Dickinsona, jak dowodzi ten odcinek.
Do
- - Poczta to skuteczny wątek, który łączy historie
- - Podatność Austina, a nie rozdrażnienie
- - Gościnnie Billy Eichner, Zosia Mamet i Beth Ditto
- - Oszałamiający wygląd projektantki kostiumów Jennifer Moeller w piwnej piwnicy Pfaffa
- - Ucieleśnienie fabuły Henry'ego
Przeciwko
- - Wygląd Vinniego jest zabawny, ale zbyt krótki
Ten post zawiera spoilery dla Dickinson odcinek „To jest mój list do świata”. Przeczytaj naszą najnowszą recenzję tutaj .
Prasa drukarska i przemysł gazetowy były zatrudnione w Dickinson sezon 2, aby zilustrować moc słowa pisanego. Nie tylko Emily (Hailee Steinfeld), która chciała wykorzystać tę technologię, jak w publikacji abolicjonistycznej Henry'ego (Chinaza Uche), Konstelacja, wykorzystał również tę metodę rozpowszechniania wiadomości — podczas zbierania funduszy na bunt Johna Browna. Teraz Henry i Emily są ponownie połączeni pismem, nawet jeśli żadne z nich nie jest świadome związku udostępnionego przez Thomasa Wentwortha Higginsona (Gabriel Ebert). Młoda poetka czuje się oderwana od wydarzeń rozdzierających kraj, ale niewiele wie, jak blisko domu jest wojna.
Pierwszy kolor Emily ze sławą w uświęconych Republikańska Springfield dało możliwość pokazania mechaniki produkcji i dystrybucji gazety codziennej w Amherst. Jest to krótka sekwencja, ale poruszająca się po wielu ruchomych częściach, podobna do początku To jest mój list do świata. To, co je odróżnia, to przesłanie Emily, które jest wysyłane tylko do jednej osoby, a jednak ten list będzie miał daleko idący wpływ na jej spuściznę.
Załączam moje nazwisko — prosząc, jeśli łaska — sir. Aby mi powiedzieć, co jest prawdą? to słowa wzięte bezpośrednio z jej pierwszego listu do Higginsona, które wypełniają ekran niczym jeden z jej wierszy.
Poczta jest ważnym źródłem komunikacji w podzielonym kraju i nie jest niespodzianką, że list do Edwarda Dickinsona (Toby Huss) od jego brata na Południu jest odbierany z pośmiewiskiem. Listonosz nie ma jednak nic przeciwko Emily, ponieważ chętnie zajmuje jej stanowisko, które wyląduje na linii frontu.
List i Henry przybywają do biura Higginsona w tym samym czasie i dowiadujemy się, że jest… Konstelacja co doprowadziło do tej możliwości pracy. Po skoku Higginson jest sojusznikiem białych o dobrych intencjach, ale z ciężkim drżeniem. Ciągle nazywa Henry'ego moim bratem, uderza niezgrabnie pięścią i mówi takie rzeczy, że znów zaczynam centrować biel.
Ludzie z Pierwsi wolontariusze z Karoliny Południowej to byli niewolnicy będący pułkiem piechoty bez broni. Nie mogą podnieść broni, dopóki Lincoln nie podpisze Proklamacji Emancypacji z powodu biurokracji, co sprawia, że ich aktywna rola bojowa to paragraf 22. Ta grupa mężczyzn jest uznawana za pierwszą czarną jednostkę Armii Unii, a zadaniem Henry'ego jest nauczenie ich czytania i pisania. Oczywiście edukacja jest ważna, ale całe przedsięwzięcie wydaje się dość zacofane, biorąc pod uwagę napięty krajobraz. Mężczyźni szybko ujawniają swoje żale – w tym brak wynagrodzenia, zapasów i przyzwoitego jedzenia.
Chinaza Uche w „Dickinson”(Źródło zdjęcia: Apple TV+)
Po spędzeniu większości pierwszych trzech odcinków w Nowej Anglii, This Is My Letter to the World ujawnia zakres sezonu 3 i pokazuje, w jaki sposób nie będzie to tylko punkt widzenia Emily. Dla niej Higginson jest bastionem nadziei i wiedzy, podczas gdy dla Henry'ego rzeczywistość to ktoś, kto twierdzi, że chce wprowadzić zmiany, ale jest krępowany przez biurokrację. Jako wolny człowiek, doświadczenie Henry'ego sprawia, że jest otwarty na beztroskie dokuczanie na temat jego akcentu i pochodzenia. Mówi ludziom, że porozmawia z Higginsonem o zdobyciu broni, ale jest też ograniczony. Wiemy też, że nadal nie pisze do Betty (Amandy Warren), a raczej nie wysyła listów do żony i córki.
Ci ludzie walczą o siebie, a ten komentarz pokazuje, że chociaż jest to jedna wojna secesyjna, koszt jest zupełnie inny. To ostatnie podkreśla dalsza scena, w której Edward narzeka, że plantacja jego brata została splądrowana przez żołnierzy Unii. Nie może pomóc, ale obie strony konfliktu i jest duża różnica między prawem do życia na wolności niż zniszczeniem mienia.
Pragnienie Edwarda, by pozostać w kontakcie z bratem, jest zrozumiałe, jednak jego niezdolność do spojrzenia na tę wojnę z szerszej perspektywy spowoduje tylko więcej konfliktów. Pani Dickinson (Jane Krakowski) już zastanawia się, jak ta korespondencja będzie postrzegana przez ich sąsiadów, a swędzenie, które następuje, wydaje się być omenem — nawet jeśli teoria Maggie (Darlene Hunt), że ich kłopotliwe położenie spowodowały elfy, okazuje się błędna .
Źródłem jest raczej Vinnie (Anna Barysznikow) i jej nieustająca próba poczucia więzi z traumą poległych żołnierzy. Pochowała się żywcem, a także spała w stodole, a ta ostatnia jest miejscem, z którego pochodzi plaga pcheł. Z każdym odcinkiem Vinnie coraz bardziej podkręca sztukę performance, a moją jedyną krytyką jest jej późny i zbyt krótki występ. Czapki z głów dla zespołu kostiumów, fryzur i makijażu (a także Barysznikowa), ponieważ naprawdę pracuje w przerażającym błocie.
Toby Huss, Hailee Steinfeld i Jane Krakowski w „Dickinson”.(Źródło zdjęcia: Apple TV+)
W jakiś sposób Emily została oszczędzona pchłom dzięki swojej randce z Waltem Whitmanem w jej botanicznej kryjówce. Ma kopię kontrowersyjnego (jak na razie) Źdźbła trawy i nie po raz pierwszy poeta zasięgnął rady u innych pisarzy. Warto również zaznaczyć, że jednym z krytyków tej kolekcji był Thomas Wentworth Higginson kto parsknął? , „To, że napisał Waltowi Whitmanowi nie jest dyskredytacją” Źdźbła trawy tylko, że później go nie spalił.
Emily czuje coś zupełnie przeciwnego i ma nadzieję, że znajdzie jakieś odpowiedzi na zagadkę, która krąży wokół jej mózgu. W zeszłym tygodniu Betty zakwestionowała swoją zdolność do uchwycenia bałaganu świata, jeśli nie może się z nim zmierzyć, więc szuka związku z traumą tej wojny. Podczas gdy Emily nie opuszcza fizycznie Amherst w tym odcinku, po popołudniowej lekturze wybiera się w kluczową podróż do Nowego Jorku, aby spotkać się z poetą — Impeachment: amerykańska historia kryminalna widzowie będą wątpić, że to ulubiona książka Billa Clintona.
Biorąc pod uwagę, że żyli w tym samym czasie, a Whitman jest uważany za jednego z najbardziej wpływowych poetów Ameryki (jeśli nie ten najbardziej wpływowy) nie jest zaskoczeniem, że pojawia się w świecie Emily. Obsadzenie aktora komiksowego w roli słynnego literata to Dickinson podpis, a Billy Eichner przyjmuje ten płaszcz z wielkim entuzjazmem i entuzjazmem. To inspirujący wybór, a jego energia, ponieważ ta fantastyczna wersja jest wzmocnieniem, którego potrzebuje Emily.
Wszystko, co mówi, jest z tą samą budzącą się intonacją radości życia, czy ja… rano Nowy Jork czy ból jest wszędzie. Wierzy, że jako pisarz jesteś wszystkim i jest element odpuszczania, którego Emily nie do końca pojmuje aż do scen barowych w dalszej części odcinka. Towarzysząca tym scenom muzyka jazzowa potęguje szaleństwo tych rozmów i swobodnie myślących dialogów Walta.
Billy Eichner, Hailee Steinfeld i Zosia Mamet w „Dickinsonie”(Źródło zdjęcia: Apple TV+)
Walt nie jest jedynym pisarzem, z którym Emily spotyka się w tej żywej fantazji. Ponieważ ten program zręcznie porusza się po linii, łatwo jest zapomnieć, że Emily tak naprawdę nie jest w Wielkim Jabłku. Louisa May Alcott (Zosia Mamet) jest pod ręką, aby pomóc cierpiącym i zauważa, że jej czas jako Pielęgniarka z wojny secesyjnej to jeszcze jeden zaskakujący, ale uzasadniony fakt na mój temat. Wspomina też o świetnym materiale, który dostaje do swojej pracy i w przeciwieństwie do Walta (pochłoniętego emocjami), Louisa skupia się na konkretności i szczegółach — wie, że śmierć się sprzedaje. Jej obserwacje skupiają się na zapachu rany, a nie na tym, co czuje ktoś w obliczu śmierci. Mamet kradnie każdy moment jej gościnnego pojawienia się, a jej sucha dostawa sprawia, że powrót jest bardzo mile widziany.
W rzeczywistości, Walta Whitmana odwiedził rannych w szpitalu w Nowym Jorku i dopiero po wyjeździe do Fredericksburga w Wirginii został pielęgniarzem (później pracował jako pielęgniarka wojny secesyjnej w Waszyngtonie). Pisał o swoim doświadczeniu w wierszach takich jak Opatrunek na rany , ale jego czas z Emily skupia się na tym, aby przestała próbować zrozumieć. Zamiast tego Emily musi po prostu poddać się swoim uczuciom, aw tym przypadku to, co (a raczej kto) ją kręci, ostatecznie pochłania tę fantazję. Podróż z Waltem zabiera ją do legendarnej piwnej piwnicy Pfaffa, która była rajem dla społeczności literackiej i jednym z Najwcześniejsze lokale do picia LGBTQ w Nowym Jorku . „Nowy Jork powraca” – krzyczy Walt, przypominając nam o powiązaniach z teraźniejszością i ostatnimi ponad 18 miesiącami.
Położony w Greenwich Village, Pfaff's był jednym z ulubionych miejsc spotkań Whitmana i wylęgarnią artystycznej działalności. W świecie Dickinson , to przepełnione radością miejsce ma atmosferę, w której kelnerzy nie noszą spodni pod fartuchami, a dress code jest równie nieograniczony. Gościnnie Beth Ditto występuje jako piosenkarka ubrana w najlepszą syrenę i projektantka kostiumów Jennifer Moeller stworzyła ozdobny zespół, od którego trudno oderwać wzrok. Kolejnym szczegółem kostiumu, na który należy zwrócić uwagę, jest to, jak sukienka Emily zmienia się ze stonowanej niebieskiej kropki w bardziej żywy odcień w tej wizji, co przypomina nam o świecie marzeń i ośmielonym stanie Emily.
Billy Eichner i Hailee Steinfeld w „Dickinsonie”(Źródło zdjęcia: Apple TV+)
Zachęcona przez Walta, wykrzykuje swoją miłość do Sue (Ella Hunt) z dachów, po czym przetańczy całą noc. Może nie ma wszystkich odpowiedzi, jeśli chodzi o rozbity stan jej rodziny (i kraju), ale znajduje radość w nieszczęściu. Epizod zamyka tytułowy wiersz, w którym Emily wysyła wiadomość do świata, który się z nią nie porozumiewał. Chociaż nie brzmi to szczególnie optymistycznie w kontekście serialu, Emily sięga po szerszą wizję, z którą nie zawsze się angażowała. Kiedy wróci od niej Źdźbła trawy podróż, czy będzie realizować swoją miłość do Sue?
Jeśli komuś przydałoby się uciec, to właśnie Sue, a krótka scena między nowymi rodzicami podkreśla, jak trudne są sprawy – nawet po porodzie. Duża liczba prezentów dla dziecka (które nadal nie ma imienia) nie wystarczy, aby zamaskować pęknięcia, a Sue jest sfrustrowana próbami Austina (Adrian Blake Enscoe) nawiązania więzi z dzieckiem, gdy śpi. Jego śpiew jest słodkim gestem stłumionym przez to, co Sue uważa za stan nietrzeźwy i jego niezdolność do zrozumienia harmonogramu snu dziecka. Mówi nieco okrutnie: „Mam nadzieję, że nasze dziecko nie odziedziczy wszystkich twoich cech”. Chociaż nie można jej winić za ten cios po jego zachowaniu w ostatnich epizodach.
Austin chce być dobrym ojcem i widzieliśmy, jak naturalne jest, że najstarsze rodzeństwo Dickinsona ma dzieci, ale Sue uważa, że dobrzy ojcowie po prostu trzymają się z daleka. To bolesna rozmowa między dwojgiem ludzi, którzy nie wiedzą, jak się ze sobą komunikować i wydaje się, że będzie tylko gorzej, zanim stanie się lepiej. Nawet ludzie mieszkający obok siebie (lub nawet w tym samym domu) nie potrafią dobrać odpowiednich słów i tylko w fantazjach taniec ma sens.
