Recenzja „Those Who Wish Me Dead”: Za dużo fałszywego ognia, za mało prawdziwej kreatywności
Nasz werdykt
Niesamowity rodowód talentu za i przed kamerą nie może wznieść tego głupiego, szablonowego thrillera do niczego istotnego.
Do
- 🔸 Medina Senghore kradnie film jako ciężarna żona szeryfa miejskiego, która walczy i wygrywa z dwoma morderczymi oprawcami.
Przeciwko
- 🔸 Niezwykle wątpliwa nauka popycha fabułę do przodu, ale także podważa wiarygodność publiczności.
- 🔸 Złe CGI i ogólnie chaotyczna struktura podważają końcowy rezultat tego intrygującego pomysłu.
Rodowód talentu aktorskiego i filmowego w Ci, którzy życzą mi śmierci jest niezaprzeczalny — współautor i reżyser Taylor Sheridan ( Piekło lub wysoka woda ) operator Ben Richardson ( Klacz z Easttown ) oraz w obsadzie, w której znaleźli się Angelina Jolie, Jon Bernthal, Aidan Gillen, Nicholas Hoult i Jake Weber. Ale ta adaptacja powieści Michaela Kortyi o tym samym, którą Kortya pomogła napisać, jest jednym z najgłupszych filmów, jakie widziałem od dłuższego czasu – tym bardziej z powodu powagi obsady i ekipy. Powszechny refren brzmi: „nikt nie chce zrobić złego filmu”, ale jest w to zaangażowanych zbyt wielu dobrych ludzi, aby mógł to być jeden, ponieważ Jolie niezdarnie porusza się po tej historii odkupienia o straumatyzowanym strażaku chroniącym chłopca przed zabójcami, podczas gdy pożar pustoszy wieś. Samo jej zainteresowanie mogło sprawić, że projekt zaświecił na zielono, ale wszelki entuzjazm, jaki Jolie mogła kiedyś mieć dla materiału, zostaje bezceremonialnie zgaszony dzięki tajemniczemu spiskowi, wątpliwej nauce i zbyt wielu złym efektom specjalnym CGI dla filmu, który wykorzystuje tak wiele z nich .
Jolie gra Hannah Faber, weterankę skoczka dymu, która zdecydowała się na pracę przy biurku — lub jej odpowiednik w straży pożarnej — po incydencie, w którym widziała, jak rodzina zostaje spalona podczas próby ratowania. Chociaż wciąż jest poszukiwaczką przygód, woli prowadzić samotną egzystencję w wieży widokowej, gdzie może monitorować wzgórza Montana pod kątem pożaru i w inny sposób unikać kontaktu z ludźmi, takimi jak jej były chłopak Ethan (Bernthal), którzy zachęcają ją do ponownego wejścia na teren świat żywych. Ale kiedy Connor Casserly (Finn Little) i jego ojciec Owen (Weber) uciekają do lasu w pobliżu jej wieży, Hannah musi zdecydować, czy PTSD, którym się opiekuje, jest silniejsza niż jej obowiązki strażaka, by chronić życie, zwłaszcza po ojcu i… zabójcy syna Jacka (Gillen) i Patricka Blackwella (Hoult) pojawiają się z zadaniem zamordowania ich i każdego, kto stanie im na drodze, za wszelką cenę.
Po udanym zamordowaniu Owena, Jack i Patrick zamiatają okolicę, aby znaleźć Connora, ostatecznie zwerbując Ethana do pomocy w poszukiwaniach, grożąc jego ciężarnej żonie Allison (Medina Senghore), a na koniec wzniecając pożar lasu, który wiąże lokalne władze w akcjach ratunkowych. Ale gdy ogień zaczyna zbliżać się do Hannah i Connora, staje w obliczu bardzo podobnych okoliczności, które kiedyś ją przeraziły i żałowały, tym razem nie tylko z możliwością kolejnej śmierci na jej rękach, ale najprawdopodobniej jej własny — albo przed ucieczką przed szalejącymi pożarami, albo kulą z jednego z pistoletów Blackwellów.
Prawie każdy element tej historii wydaje się przynajmniej niejasno znajomy, od siwego eksperta, który przeżył traumę porażką, przez zagrożonego niewinnego, po organizację cienia wysyłającą morderców, aby wyeliminować świadków z dzielenia się destrukcyjnymi tajemnicami. Ale nawet jeśli świat skoczków dymnych – osobników, którzy rzucają się na spadochrony do pożarów, by z nimi walczyć – pozostaje światem stosunkowo słabo zbadanym pod względem filmowym, jest używany tylko jako dekoracja okienna dla reszty tych stereotypów i tak zwanej wiedzy o przetrwaniu, którą wnosi postać Jolie wydarzenia z tej historii nigdy nie wydają się bardziej wyjątkowe ani korzystne niż osoba, która w połowie zwróciła uwagę podczas zleconej przez HR prezentacji pierwszej pomocy w biurze firmy.
Po przydzieleniu do wieży widokowej, która nie ma nawet kanalizacji, Hannah ucieka przed burzą z piorunami (czy nie mają wiatrowskazów?), skacząc na ziemię kilkaset stóp niżej, oczywiście niszcząc telefon satelitarny, który łączy ją z cywilizacja. Później, podczas tej samej burzy z piorunami, radzi dziecku biegać przez otwarte pole, jakby to była sztafeta między nimi, po czym po raz drugi zostaje trafiona piorunem. To nie są tylko niebezpieczne wybory dla bohaterów, są nieodpowiedzialne dla widzów; co więcej, podążają za nią ze spadochronem podczas przejażdżki na tylnym siedzeniu pickupa, co można przypuszczać, jako demonstrację jej nieustraszoności. To, co naprawdę wszyscy mówią widzom, to to, że powinna natychmiast zostać zwolniona z wszelkich postów, w których w grę wchodzą inne życia.
Ale szersza historia opowiada o Connorze i jego walce z Blackwells, którzy są dokładnie takim rodzajem zabójców, którzy istnieją w filmach dla organizacji, w których pośrednio wspomina się, że mają powiązania z halami władzy, które zniszczyłyby fundamenty dobra i zła . W pewnym momencie Owen zapisuje to, co wie i instruuje Connora, aby tego nie czytał ani nie ujawniał, dopóki nie będzie mógł stanąć przed kamerą telewizyjną; ta tajemnica napędza cały film — a potem Sheridan postanawia nie dzielić się tym momentem, gdy nadarzy się okazja. W międzyczasie jedyna udana część mięsistej więzi między Hannah i Connorem pojawia się, gdy Hannah próbuje wyjaśnić, dlaczego jest tak przygnębiona, a Connor odpowiada, mówiąc, że oboje jego rodzice nie żyją, a za nim są mordercy, rujnując jej próby użalać się nad sobą.
To, że Jolie nie wkłada zbyt wiele energii w postać Hannah, jeszcze bardziej podważa dramatyczną wagę podróży, jaką podąża z nią publiczność, ale reszta obsady występuje z wyciszonym entuzjazmem zobowiązania kontraktowego — zwłaszcza Gillen, który zagrał jakąś wersję tego złego faceta tak długo, że musisz się zastanowić, czy myśli, że jest tym, kim jest w prawdziwym życiu. To powiedziawszy, jedynym mądrym wyborem, jakiego dokonuje film, jest obsadzenie Sengore jako ciężarnej żony Bernthala, a następnie nadanie tej postaci większej podmiotowości i zaradności niż dosłownie wszyscy inni na ekranie; nie tylko unika schwytania przez dwóch mężczyzn, wobec których ma prawo być podejrzliwa, ale dosłownie jedzie na rumaku i ratuje męża, a ostatecznie Hannah i jej małego podopiecznego.
Niestety, film wygląda na to, że jego twórcy przesadzili z obsadami i konsekwentnie ograniczyli się do wszystkiego innego, co najgorsze ze wszystkich efektów ognia użytych w setkach ujęć, które wyglądają nierealnie lub w inny sposób kiepskie. Nie każdy film o ogniu lub z udziałem ognia wygląda tak samo, jak film Rona Howarda z 1991 roku Backdraft , który mitologizuje tę żywiołową siłę, ale nawet jeśli nie możesz rozpalić całej wsi Montany, z pewnością istnieje koordynator, który może rozpalić kilka lokalnych pożarów, aby dać widzom poczucie autentyczności. Oczywiście film całkowicie ignoruje większy świat, gdy ten mały melodramat zaczyna się rozwijać wokół wieży widokowej Hannah, więc można przypuszczać, że filmowcy też to zrobili. Ale ostatecznie Ci, którzy życzą mi śmierci to po prostu niechlujny bałagan, zaczynając od tytułu ociężałego z zarozumiałością, a kończąc bez ujawniania żadnego z sekretów, które mogłyby go wspierać lub podnosić.
