„Luca” kontynuuje spuściznę Disneya o rażącym queerbaitingu
Luca i Alberto w „Luca” Disneya. (Źródło zdjęcia: Disney)
Ten artykuł zawiera obszerne spoilery dla Luca i drobne spoilery dla ParaNorman, Mitchellowie kontra Maszyny , oraz She-Ra i Księżniczki Mocy.
Luca jest, pod każdym względem, dobrym filmem. To uroczy romans o stosunkowo niskiej stawce, który nie jest tak efektowny, a nawet tak pomysłowy, jak najlepsze próby Pixara, ale mimo to jest to przyjemny film o dojrzewaniu. Tym, co wyróżnia go na tle animowanego katalogu Disneya, jest jednak dość oczywista próba zmierzenia się z queerowymi motywami w filmie familijnym, co powinno być chwalebnym krokiem naprzód dla jednej z największych firm rozrywkowych na świecie w rozpoznawaniu oraz weryfikację znacznego odsetka ich ogólnej niedostatecznie reprezentowanej publiczności.
Szkoda Luca agresywnie spycha też swoje queerowe tematy w podtekstowe głębie, uniemożliwiając im wybicie się na powierzchnię, nawet jeśli napędzają cały emocjonalny nurt filmu.
Jeśli nie złapałeś tego podtekstu przy pierwszym oglądaniu Luca , pozwólcie, że powtórzę fabułę, ale pamiętajcie, że status Luki i Alberto jako morskich potworów i żądnych przygód osobowości działa jako luźny odpowiednik queerowej tożsamości. Film otwiera się na Luce, dorastającym potworze morskim, który zastanawia się, czy życie to coś więcej niż tylko klauzurowa rola pasterza, którą narzuca mu jego rodzina. Po spotkaniu z innym dorastającym potworem morskim o imieniu Alberto, Luca łamie rodzinne tabu i wyrusza na ląd, przybierając ludzki wygląd i rozwijając bliską więź z Alberto, gdy starają się wspólnie zbudować idealną Vespę. Po odkryciu eksploracji Luki poza granice ich bezpiecznego domu, matka Luki grozi, że odeśle Lucę z jego wujkiem mieszkającym w głębinach morskich, mając nadzieję, że to doświadczenie nawróci Lucę na mniej śmiałe usposobienie.
Tak więc Luca i Alberto uciekają do pobliskiego, zamieszkanego przez ludzi miasta, gdzie zostają uwikłani w coroczny wyścig wyścigowy, którego celem jest wykorzystanie pieniędzy z nagrody na zakup własnej Vespy, aby mogli podróżować razem. Próbują zasymilować się z szerszym ludzkim społeczeństwem, pomimo strachu i odrazy miasta do morskich potworów, chociaż istnieje nieustanne ryzyko, że dotknięcie wody ujawni ich prawdziwe formy. Zaprzyjaźniają się z kolegą wyścigową, Giulią, a gdy ona i Luca zbliżają się do siebie dzięki wzajemnej miłości do nauki, Alberto staje się zazdrosny z powodów, których nie może w pełni wyrazić. Ojciec Giulii jest zagorzałym łowcą potworów morskich, choć nieświadomie pokochał chłopców, których nie podejrzewa, że są przedmiotem jego gniewu. Miejski łobuz, Ercole, gardzi obcymi jako zagrożeniem dla jego roli dominującej męskiej postaci wśród miejskich dzieci, mimo że nie może dokładnie określić, co z Lucą i Alberto uważa za tak groźne.
Najlepsze dzisiejsze oferty pakietów Disney+ Disney Pakiet Disney+ 13,99 USD/mth PoglądW końcu, gdy chłopcy kończą wyścig kosztem swojej anonimowości, stają twarzą w twarz z tłumem, który przemienił się w miasto. Jednak w przeciwieństwie do poczucia słuszności Ercole'a za to, że wymyślił coś na temat Luki i Alberta, ojciec Giulii opuszcza broń i wskazuje, że chłopcy wygrali wyścig, co jest cichym przewartościowaniem jego uprzedzeń wobec morskich potworów. Idąc za jego przykładem, miasto świętuje i przyjmuje zwycięstwo. Para starszych pań w tłumie nawet okazuje się morskimi potworami, co sugeruje, że były obecne przez cały czas, a większość ludzi nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. W jednej z końcowych scen filmu babcia Luki dość dosadnie przedstawia morał tej historii nadopiekuńczym rodzicom Luki: świat może nigdy w pełni nie zaakceptuje Luki takim, jakim jest naprawdę, ale jest on więcej niż zdolny do znalezienia własnych przyjaciół i tworzenie wspólnoty dla siebie pomimo nienawiści innych. Będzie dobrze, gdy będzie eksplorował świat i odnajduje się w tym procesie.
Istnieją inne pomniejsze punkty, które wzmacniają jego szersze tematy, ale nawet z tego obciętego zarysu jest całkiem oczywiste, że Luca to opowieść o dojrzewaniu, ukrywaniu swojego prawdziwego ja, nadziei na asymilowanie się z szerszą kulturą z obawy przed brutalnymi uprzedzeniami innych, a ostatecznie o akceptacji nie przez wszystkich, ale przez wystarczającą liczbę osób, którym można się przeciwstawić. to uprzedzenie. Jest to mniej więcej tak jawnie metaforyczne typowe doświadczenia queer, jak robi to mainstreamowe kino, do tego stopnia, że aż trudno uwierzyć, że nie jest to celowe. Nie będę spekulować na temat seksualności żadnego z filmowców, ale wydaje mi się, że jest to bardzo celowe przełożenie przeżytych doświadczeń na alegorie, jeśli nie tych samych pisarzy, to ludzi, których pisarze słuchali i rozumieli.
Dlaczego właściwie Luca i Alberto nie są gejami?
Film jako całość jest w dużej mierze romantyczny, co samo w sobie nie jest złym wyborem dla filmu kierowanego do dzieci. Fakt, że nie ma poczucia pociągu między Lucą i Giulią, jest odświeżającą zmianą w archetypie postaci, którą inna wersja tego filmu zakłada, że jest domyślnym zainteresowaniem miłością jako jedyną wybitną postacią kobiecą w wieku głównego bohatera. Ale biorąc pod uwagę sam zakres queerowego podtekstu, który jest tutaj wyświetlany, wydaje się dziwne, że w intensywnej przyjaźni między Lucą i Albertem nie widać żadnej romantycznej energii, zwłaszcza gdy Alberto zaczyna postrzegać przyjaźń Giulii z Lucą jako zagrożenie dla ich planów Ucieknijmy razem. W rzeczywistości film robi wszystko, aby zapewnić, że Luca i Alberto wywierali na siebie tymczasowy wpływ, doprowadzając do ich separacji w finale, który, choć satysfakcjonujący w rozwiązaniu ich poszczególnych łuków postaci, wzmacnia ideę, że nie było między nimi nic więcej niż intensywny okres samopoznania przez pryzmat ich przyjaźni.
To trochę dziwne, że ta opowieść z oczywistymi queerowymi motywami nie skupia się na alegorii z oczywistymi queerowymi postaciami, ale to samo w sobie nie jest takie dziwne w historii filmu. W sumie, gatunek horroru ma długą historię queerowych twórców umieszczających swoje doświadczenia poprzez alegoryczne paralele w filmach, które w przeciwnym razie nie zostałyby nakręcone do masowej konsumpcji. Alegoria jest często schronieniem dla queerowych twórców i odbiorców, gdy stosunkowo krótka historia tego medium w dużej mierze zbiegła się z purytańskim odrzuceniem wszystkiego, co jawnie nie jest ciszeteronormatywne.
Ale w odniesieniu do Luca , te mechanizmy obronne załamują się pod kilkoma kluczowymi względami. Przede wszystkim, Luca nie byłby nawet prekursorem animacji rodzinnej, który wyraźnie rozpoznałby queerową seksualność swoich bohaterów. ParaNorman , pierwszy amerykański teatralny film animowany, w którym występuje kanonicznie gejowska postać, ma już prawie dekadę. Mitchellowie kontra Maszyny , film, w którym nie chodzi nawet konkretnie o queerową tożsamość, ma queerowego bohatera . W telewizji She-Ra i Księżniczki Mocy spędziła wiele sezonów, rozwijając romantyczne napięcie między bohaterką Adorą i antagonistką Catrą, tylko po to, aby dwie młode kobiety skończyły razem, a obsada została zaśmiecona przez otwarcie queerowe postacie po drodze. Istnieje wiele innych przykładów, więc Luca przyznanie się do własnej queerowości nie byłoby niczym nowym dla medium ani dla docelowej grupy demograficznej filmu.
Mamy jednak do czynienia również z The Walt Disney Company, gdzie wymówka naprawdę się załamuje. Disney absolutnie uwielbia mówić obiema stronami ust, jeśli chodzi o queerową reprezentację w swoich właściwościach. Od dziesiątek lat queerkodowania złoczyńców jako swoistej marki kampowej kierowanej do gejów, którzy utożsamiali się z nimi w okresie dorastania, po trwający dekadę cykl zapierających dech w piersiach wiadomości o tym, jak Disney w końcu umieścił geja w jednym ze swoich filmy – tylko po to, by jeden zniewieściały mężczyzna otrzymał potwierdzenie mrugnięcia i przegapienia, że… móc mieć męskiego partnera – Disney uwielbia bawić się przed queerową publicznością z przekonaniem, że zadowoli nas okruchami subtelności.
Zrobili to w szczególności z wczesnym marketingiem Luca , który nawet nie reklamował fantazji o morskich potworach z założenia, podczas gdy film rozpoczyna się od istnienia morskich potworów jako danego faktu scenerii. Pierwotnie wydany logline dzielił się tylko tym, że był to historia dwóch chłopców dorastających i zbliżających się do włoskiego nadmorskiego miasteczka, zachęcając do natychmiastowych i oczywistych porównań do współczesnej queerowej podstawy Nazywaj mnie swoim imieniem . Luca ma nawet imię Nazywaj mnie swoim imieniem dyrektorem Luca Guadagnino. Myślenie, że wywarcie tego pierwszego wrażenia na publiczności było niezamierzonym queerbaitingiem, zakłada dość dużą dozę naiwności ze strony Disneya, której historia pokazuje, że nie mają.
Oczywistym powodem, dla którego nadal graliby ze swoją queerową publicznością, jest kwestia ekonomiczna. Disney ryzykuje splamienie swojej przyjaznej rodzinie marki ewangelickiej publiczności, nie wspominając o możliwości utraty możliwości pokazywania filmu na arenie międzynarodowej na rynkach, które zabraniają treści homoseksualnych, więc rezygnacja z możliwości wiarygodnego zaprzeczania queerowości ich własności jest strategią aby upewnić się, że tracą jak najmniej potencjalnych klientów, jednocześnie pozornie „czyniąc postępy” w kierunku ogólnie bardziej akceptowalnej kultury. Ale Disney, będący korporacyjnym monolitem rozrywkowym, ma o wiele większą władzę nad rynkiem niż jakikolwiek queerowy autor, który przemyca queerowe motywy do ich komercyjnej pracy. Jeśli jakakolwiek firma jest w stanie stanąć w obronie równości LGBTQ+ pomimo potencjalnych konsekwencji ekonomicznych, to właśnie ta przekupiła konkurencyjne marki i studia do punktu dominacji na rynku.
Luca nie skończyło się nawet na tym, że stało się premierą kinową, trafiając prosto do Disney+, aby przyciągnąć ludzi do platformy, ponieważ teatry wciąż wracają do zdrowia po ostatnim roku. Chociaż Disney traktuje to jako ostrożny sposób na dobroczynne umożliwienie rodzinom dostępu do ich najnowszego filmu animowanego bez narażania ich bezpieczeństwa w kinach, równie prawdopodobne jest, że firma była zdenerwowana, że film posunął się za daleko w swoim dziwacznym podtekście i że był bezpieczniejszy stracić film w morzu innych treści bez konieczności stawienia czoła reakcjom, które wywołałby większy nacisk marketingowy. To czysta spekulacja, ale biorąc pod uwagę osiągnięcia Disneya w unikaniu konserwatywnej alienacji w imię „przyjazności dla rodziny”, nie zdziwiłoby mnie to w najmniejszym stopniu.
Jeśli lubisz Luca nie chodzi mi o to, że powinieneś nie lubić tego filmu. Sam mi się podobał za tę lekką zabawę przygodową, mimo frustracji z powodu kulturowego tchórzostwa. Niestety, zignorowanie tego, jak Disney, Pixar i stojące za nimi talenty twórcze nie przyniosłoby nam żadnej przysługi Luca mają niewiele wspólnego z alegorycznymi twórcami o mniej akceptowalnych czasach. Alegoria tradycyjnie była mieczem do przełamywania uprzedzeń kulturowych, aby opowiedzieć historię publiczności, która w przeciwnym razie nie chce jej słuchać. Disney używa alegorii jako tarczy, aby uniknąć konieczności radzenia sobie z uprzedzeniami malejącego odsetka odbiorców. Luca jest po prostu najdalszym, jaki Disney kiedykolwiek odważył się przesunąć własną arbitralnie narzuconą kopertę, ale wciąż nie jest wystarczająco daleko.
