Recenzja „Rebecca”: Wheatley wędruje bez celu przez rozwodnioną mimikę adaptacji Hitchcocka

Jaki Film Można Zobaczyć?

Dzień Tygodnia: Poniedziałek Wtorek Środa Czwartek Piątek Sobota Niedziela

Gatunek Muzyczny:  Fantastyczny Dramat Komedia Kryminał Detektyw

Typ:  Film   Seria

Pokazywać

Wyślij Mi E -Mail Pokaż Na Stronie

Nasz werdykt

Pomimo tego, że jest ładna, aktualizacja Wheatley's Rebecca usunęła wiele z gryzienia i celu z nagrodzonej Oscarem adaptacji Hitchcocka.

Do

• 💃🏻Uderzająca scenografia i zdjęcia
• 💃🏻Skuteczna atmosfera

Przeciwko

• 💃🏻Wykastrowany autoryzm
• 💃🏻Tłumione występy ołowiu
• 💃🏻zdejmowana gotycka erotyka

Ten post zawiera spoilery dla Netflixa Rebeko.
Możesz przeczytać nasz bez spoilerów recenzja tutaj .

Reżyser Ben Wheatley jest umysłem stojącym za pojedynczymi manipulatorami gatunków Pole w Anglii , Lista zabójstw , oraz Wieżowiec , więc klasyczna adaptacja powieści psychodramatycznej jest dla niego dziwnie ortodoksyjna, jak oglądanie Yorgosa Lanthimosa w filmie Marvela. Ponieważ powieść Daphne du Maurier o tym samym tytule dostarcza materiału źródłowego, na obrazie w dużej mierze brakuje charakterystycznej warstwy niesamowitości Wheatleya, a jej brak jest niewielki.

Rebeka widzi Armiego Hammera jako Maxima de Winter, ponurego, bogatego mężczyznę, który szybko zaleca się i poślubia nienazwaną i zdecydowanie niezamożną młodą kobietę (Lily James), która następnie zostaje panią de Winter. Wygląda na to, że spełniło się bajkowe marzenie; ich para przekracza granice klasowe, a młoda mademoiselle jest otoczona ze wszystkich stron subtelnymi i niesubtelnymi upomnieniami, że przekracza swoją pozycję.

Po ślubie Maxim i zarumieniona panna młoda udają się do posiadłości Maxima nad morzem, Manderley. Po przybyciu ich związek szybko pogrąża się w chaosie. Pani de Winter popełniła grzech, że za bardzo przypomina panu de Winter o jego zmarłej żonie Rebecce, za co płaci, znosząc napady złości męża. Gospodyni, pani Danvers (Kristin Scott Thomas) potęguje wrogość swoim gorliwym oddaniem swojej zmarłej pani. Od samego początku związek wydaje się skazany na rozpad i spalenie.

W ćwierć drogi charakterystyczna ludowa niesamowitość Wheatley w końcu pojawia się w estetyce Rebeki, z szerokim wprowadzeniem do Manderley, gdy femme minstrel nuci ostrzeżenie przed dźwiękami gitary akustycznej. Ten sam moment powtarza się w wielu punktach w ciągu dwugodzinnej pracy, z wątłą, potulną młodą kobietą pochłoniętą przez widmo swojego poprzednika. Wheatley najwygodniej pracuje z napiętą harmonią, która od czasu do czasu zagląda przez szwy dusznego dramatu. To chwile pomiędzy, które choć cudowne do oglądania, są równie puste jak stara sypialnia Rebeki.

Scenograf Sarah Greenwood pracuje nad stworzeniem panoramicznego wyglądu dramatycznej epopei. Dzięki jej pracy kurorty Monte Carlo i rezydencje na klifach są zarówno fascynujące, jak i onieśmielające. Kamera tonie bohaterkę w bogato zdobionych przestrzeniach, w świecie, w który weszła, grożąc jej przytłoczeniem, tak jak wnętrza Karmazynowego Szczytu połykają młody, łani ołów. Manderley, nakręcony w Dorset i Hertfordshire w Anglii, jest wspaniały. Ujęcie Lily James stojącej na bujnym balkonie otoczonym ciernistymi kaktusami jest pięknym symbolem jej wprowadzenia w przestrzeń, która jej nie wita. Manderley, to więcej niż dom, mówi jej Maxim, to moje życie.

Armie Hammer jest w trudnej sytuacji; Maxim de Winter jest człowiekiem niewzruszonym i jako taki, aktor ma niewiele emocjonalnego zapasu przed przekroczeniem nudnego progu. Chwile ciepła w stosunku do nowej żony osłabia brak przekonania, a nawet jego napady złości są niwelowane przez przytępione spojrzenie za nimi. Może to być po prostu sposób, w jaki jest napisana rola – w scenariuszu jest trzech kucharzy w kuchni (Jane Goldman, Joe Shrapnel i Anna Waterhouse) – ale Hammer po prostu nie kieruje ramą.

Pominięcie roli Lily James jako bezimiennej wiodącej damy byłoby zbyt wzburzone. Oscylujący między nieśmiałą obawą a męczeńską męczarnią, James spełnia swoją rolę zgodnie z wymaganiami. Problem pojawia się w drugiej połowie filmu, bardziej słabość w zbroi niż słaba wydajność: podczas gdy postać jest mocno przerażona ogromnymi wspomnieniami kobiety, którą próbuje zastąpić, zniknęła zazdrość seksualna, która skacowała główna sypialnia z opowieści du Mauriera. To dziwny wybór, ponieważ co może być bardziej psychologicznie torturujące niż pomysł, że zmarły były twój nowy mężczyzna jest nie tylko eterycznie obecny w twoim łożu małżeńskim, ale być może kpi z twojego braku doświadczenia z jej grobu? Konsekwencją tej brakującej cielesnej zazdrości jest niepełny łuk, od którego żadna ilość wydętych ust i pociągnięć nosem nie może odwrócić uwagi.

Aktorska pochwała należy się Ann Dowd, która zabija spojrzeniem i rani przypadkowym szyderstwem. Pani Van Hopper nie waha się stale przypominać Mademoiselle (jak nazywa się ją, zanim zostanie panią de Winter) o jej najniższym statusie społecznym. Jej występ dorównuje tylko Kristin Scott Thomas jako lodowatej gospodyni, pani Danvers. Sama blada jak duch i nosząca surową, cienką, szkarłatną wargę, Thomas ma zwyczaj patrzeć Poprzez jej nowa kochanka wydaje więcej osądów jednym spojrzeniem w górę iw dół niż galeria sędziów sądowych. Filmowana z małych kątów i konfrontacyjnie wypełniająca ekran, przybiera imponującą aurę autorytetu, podobną do pamiętnego żołnierza stanowego w Hitchcock's. psychika . Za jej pośrednictwem pani de Winter ponosi śmierć tysiącami wyciętych papierów; po bezlitosnych pasywno-agresywnych porównaniach do zmarłej Rebeki, nic nie jest tak niszczące w stosunku do nowej pani domu, jak rzeczowa dostawa Thomasa, kiedy mówi jej, że Rebecca była miłością jego życia. Z drugiej strony, być może największym wykroczeniem w całym filmie jest to, że skrybowie rozwodnili sapphiczny charakter intensywnej lojalności Danvers wobec jej zmarłego przełożonego. Wydajność piorunochronu Judith Anderson, ukończona osiemdziesiąt lat wcześniej w gąszczu ograniczeń Kodeksu Produkcyjnego, jest w jakiś sposób bardziej bezpośredni (a przez to wyraźny) niż aktualizacja.

Nie chodzi tylko o panią Danvers; każdy członek personelu pomocniczego posiadłości jest oczarowany wspomnieniami o Rebecce. Stare ubrania stały się świętymi artefaktami, jej sypialnia świątynią mroźnych, chłodnych palet. Dotykanie jej pamięci jest herezją; pierwszy bal maskowy od czasu jej śmierci idzie strasznie źle, kiedy przez zespół tagów nieszczęścia i wrogości pani de Winter pojawia się w kostiumie, który jest niesamowicie podobny do byłej arystokratki. Gotycka fabuła Daphne du Maurier jest najsilniejsza, gdy zostaje sama w tych klasowych napięciach; próby zmiany narracji w coś nieco bardziej wzmacniającego kobiety, upadają i mieszają poczucie strachu.

Wydaje się okrutnym testem Kobayashiego Maru, aby przydzielić każdemu żyjącemu reżyserowi zadanie adaptacji historii, która została już raz wykonana przez Mistrza Suspensu. Rebeka (1940) przyniósł Alfredowi Hitchcockowi jedynego Oscara dla najlepszego filmu i nie bez powodu: było to urzekające. Z czołowym postacią Laurencem Olivierem w XX-wiecznej adaptacji, wydaje się jeszcze okrutniejsze, aby umieścić Armie Hammer w tych samych butach. Pomimo wysiłków wszystkich zaangażowanych, Wheatley's Rebeka jest jak jej zwykły protagonista: stoi w cieniu spuścizny znacznie większej, niż kiedykolwiek mogła dorównać.

Dzisiejsze najlepsze oferty Netflix Standard Netflix 13,99 USD/mth Pogląd

• Co nowego w Netflix
• Najlepsze komedie na Netflix
• Ile kosztuje Netflix?
• Najlepsze programy Netflix
• Najlepsze horrory na Netflix
• 10 najlepszych filmów w serwisie Netflix w tej chwili