Top 10 filmów Marisy 2020
(Źródło zdjęcia: Neon)
Do końca 2020 roku będziemy korzystać z 10 najlepszych funkcji naszych krytyków! Możesz je śledzić wszystko tutaj.
Rok 2020 był piekielnym krajobrazem, bądźmy szczerzy. Wśród ofiar, które zginęły, braku przywództwa i zamykania lokalnych firm w całym kraju, trudno znaleźć wiele pocieszenia. Jednak zawsze jest film. Filmy stanowią idealną ucieczkę od bolesnych rzeczywistości, z którymi wszyscy musieliśmy się zmierzyć w tym roku.
Wszystkie moje ulubione filmy w tym roku mają postacie, które same doświadczyły bólu i trudności, ale jakoś potrafiły znaleźć piękno w ich cierpieniu. Przystosowały się i niektóre rozkwitły, podczas gdy inne po prostu trwały tak naturalnie, jak to tylko możliwe. Te filmy zawierają również elementy ciekawości i przesuwają granice tego, co to znaczy być człowiekiem, kochanym i samowystarczalnym. W dowolnej kolejności, oto moje dziesięć najlepszych filmów 2020 roku, które idealnie pasują do tego roku w całym jego hipnotyzującym szaleństwie i chaosie.
10. Nigdy Rzadko Czasami Zawsze
Jeśli jesteś kobietą, prawdopodobnie dobrze znasz te słowa. Nigdy. Rzadko. Czasami. Zawsze. Cztery opcje odpowiedzi, zadane przez nieznajomego w zimnym, sterylnym pokoju podczas niektórych z twoich najbardziej bezbronnych i przerażających chwil. w Nigdy Rzadko Czasami Zawsze Scenarzystka/reżyserka Eliza Hittman opowiada intymną historię 17-letniej Autumn (Sidney Flanigan), gdy odkrywa, że jest w ciąży. Samotnie poruszając się po opcjach, Autumn próbuje wszelkich sekretnych metod, jakie przychodzi jej do głowy, aby zakończyć ciążę. Z brzuchem pokrytym siniakami i duszą zszytą tajemnicami, jedzie ze swoją kuzynką do Nowego Jorku, aby dokonać aborcji.
Hittman podejmuje delikatny temat z delikatną przejrzystością, jednocześnie ujawniając wyzwania, przed jakimi stają młode kobiety, chcąc przejąć kontrolę nad swoim zdrowiem reprodukcyjnym. Przejmujący i realistyczny portret ciąży i maltretowania, Nigdy Rzadko Czasami Zawsze to odświeżający i wywrotowy dramat, który każdy powinien zobaczyć.
9. Relikwia
Pogorszenie może przybierać różne formy, a winowajcą jest zazwyczaj czas. Scenarzystka/reżyserka Natalie Erika James bada mentalny i fizyczny upadek fizycznego ciała w swoim emocjonalnie niesamowitym filmie, Relikt . Film opowiada o Ednie (Robyn Nevin), starszej wdowie, która mieszka samotnie i nagle zaginęła. Jej zniknięcie skłania do wizyty jej zrażonej córki Kay (Emily Mortimer) i wnuczki Sam (Bella Heathcote), gdy wpadają w stan dezorientacji, próbując dowiedzieć się, co dzieje się z Edną.
Degradacja domu Edny jest bezpośrednim odzwierciedleniem i metaforą pogorszenia jej stanu psychicznego i emocjonalnego w wyniku choroby Alzheimera. Scenograf Steven Jones-Evans z powodzeniem uchwycił tę mentalną kruchość poprzez scenografię domu Edny z długimi, ciemnymi, krętymi korytarzami i zagmatwanymi ścieżkami, które prowadzą donikąd. James rozpala powolny film o stracie w tak piękny sposób, że zarówno film, jak i jej wrodzony talent, ogromnie wyróżniają się w gatunku horroru.
8. Bezkresna noc
Akcja rozgrywa się w małym miasteczku w Nowym Meksyku w latach pięćdziesiątych XX wieku, Bezkresna noc to mały budżetowy klejnot przypominający Strefa mroku . Reżyser Andrew Patterson przywołuje wszystkie lęki z epoki zimnej wojny w trzymającym w napięciu i olśniewającym debiucie. Jake Harrowitz występuje jako Everett, nastoletni DJ pracujący w lokalnej stacji radiowej. W noc wielkiego szkolnego meczu koszykówki Everett słyszy dziwny dźwięk w eterze, w którym konsultuje się z innym entuzjastą technologii, Faye (Sierra McCormic). Dwoje nastolatków wyrusza w podróż, aby rozszyfrować odbierane sygnały i odkryć, co kryje się za nimi. Operator Miguel Ioann Littin-Menz uchwycił klimat lat 50. za pomocą ziarnistego światła i stylu vintage, który trafnie przedstawia wiejską Amerykę. Patterson wykorzystuje różne techniki, aby zwiększyć napięcie i strach, w tym zaciemniające ujęcia i płynne, rozległe wstrząsy śledzące, które pokazują jego naturalny talent za kamerą i obiecującą karierę.
7. Zagrozić
Minari to roślina, która bardzo silnie rośnie w drugim sezonie po śmierci i powrocie. Scenarzysta i reżyser Lee Isaac Chung używa filmu jako metafory dla południowokoreańskiej rodziny, która w latach 80. przeprowadza się do Arkansas, aby założyć farmę. Ich odporność jest znana rodzinom imigrantów poszukujących amerykańskiego snu. Dynamika rodziny Yi zmienia się, gdy przybywa ich nietypowa babcia, aby z nimi zostać. Jej tradycyjne zwyczaje są obce jej wnukom, zwłaszcza Davidowi (Alan Kim). Stwierdzając, że nie jest prawdziwą babcią, David jest odporny na jej obecność i miłość.
Z biegiem czasu rodzina zbliża się do siebie, a połączenie życia amerykańskiego i koreańskiego pozwala im doceniać siebie nawzajem za to, kim są i gdzie się znajdują. Kim gra uroczy występ u boku Youn Yuh-jung, która gra babcię rodziny. Steven Yeun występuje w roli patriarchy i daje pełne miłości wskazówki w swojej roli ojca, który stara się poprawić życie swojej rodziny. Historia Chunga jest krzepiąca i powiązana z rodzinami ze wszystkich środowisk, dzięki czemu Zagrozić zarówno niezapomniane, jak i hipnotyzujące.
6. Łowca Łowców
Teoretycznie życie poza siatką może brzmieć atrakcyjnie w roku Covid 19. Jednak scenarzysta/reżyser Shawn Linden chwyta publiczność w pułapkę tą idealistyczną koncepcją, służąc lepkim i surowym obrazem odległej izolacji. Devon Sawa i Camille Sullivan występują w roli męża i żony, którzy pracują jako traperzy futer, których życie jest zagrożone przez zbuntowanego wilka, który przemierza ich ziemię. Kiedy Joseph (Sawa) wyrusza na polowanie na bestię, pojawia się efekt przerażenia. Łowca Łowca wytwarza unikalny rodzaj strachu pełen realistycznych lęków i zmagań. Sullivan wyróżnia się i oferuje zabójczą wydajność. Zakończenie filmu jest jednym z najbardziej intensywnych, ale satysfakcjonujących wniosków i pozostawia niezapomniane piętno w gatunkowych kulminacjach.
5. Czarny niedźwiedź
Scenarzysta/reżyser Lawrence Michael Levine wprowadza metaperspektywę do świata filmowego. Czarny niedźwiedź podąża za Allison (Aubrey Plaza), scenarzystką/reżyserką, która przybywa do odosobnionego domku, by znaleźć inspirację i pracować nad swoim następnym projektem Gabe (Christopher Abbott) i Blair (Sarah Gadon), para, która posiada domek, stają się coraz bardziej wrogo nastawieni do jednego inny w wyniku oczywistego pociągu Gabe'a do Allison. Abbott i Plaza przez cały film wykazują szaloną energię magnetyczną; nie można oderwać oczu od nich obu. Najlepiej wejść w Czarny niedźwiedź ślepy, ponieważ jest kilka warstw, zwrotów akcji. Plaza prezentuje swój najlepszy, najbardziej zacięty występ do tej pory, a Levine zapewnia intrygujące spojrzenie na zakulisowe metody, połączenia i techniki tworzenia filmów w genialny, kalejdoskopowy sposób.
4. Da 5 Krwi
To połączenie Spike'a Lee opowiada o amerykańskim dramacie wojennym, który opowiada o grupie weteranów z Wietnamu, którzy wracają na pola bitew kraju, aby odzyskać szczątki poległego dowódcy drużyny, a także skarb, który zostawili na polach. Lee prezentuje wszystkie swoje pomysłowe ujęcia, w tym podwójne ujęcie i wstawia historyczne materiały do narracji. Jego ostatni jest interesującym, głębokim zanurzeniem się w PTSD i przebaczeniu, gdy grupa przyjaciół wraca do Wietnamu i ma do czynienia z urażonymi mieszkańcami. Istnieje również skomplikowana dynamika ojca syna, która wiąże się z konfliktem filmu, który jest odświeżającą narracją do zbadania wśród tła historycznego i różnych mentalności pokoleniowych. Lee z powodzeniem podaje kolejny wpływowy społeczno-polityczny komentarz na temat tego, co to znaczy być czarnoskórym Amerykaninem, zarówno historycznie, jak i współcześnie. Zastanów się, czy jego najnowszy zegarek jest obowiązkowy.
3. Kraina Nomadów
Smutek objawia się na różne sposoby, a kiedy tracisz wszystko, pojęcie domu zmienia swoją formę. Dla Fern (Frances McDormand) furgonetka jest zarówno jej domem, jak i ucieczką po tym, jak przeżyła Wielką Recesję i śmierć męża. W wieku 60 lat podejmuje dorywcze prace, aby zawieźć ją do następnego celu. Po drodze spotyka innych nomadów preferujących przemijający styl życia, którzy służą jej jako towarzysze, nauczyciele i przyjaciele. Podczas gdy niewielu spoza ich klanu zgadza się lub rozumie jej życiowe wybory, Fern znalazła ukojenie w okresie przejściowym i w pełni przyjęła jedyną straszną stałą w życiu: zmianę. Występ McDormanda jest niezwykle mocny, wypełniony pięknymi, subtelnymi emocjami; jej oczy niosą tyle samo wagi, co słowa, które cicho wypowiada. Scenarzystka/reżyserka Chloé Zhao przechwytuje wyblakły, ale pracowity amerykański duch, jednocześnie pokazując subkulturę, która woli, jak mówi Bob Dylan, być sama, bez kierunku do domu, jak kompletna nieznana, jak toczący się kamień.
2. Dźwięk metalu
Życie Rubena (Riz Ahmed), perkusisty w zespole metalowym, nagle się zmienia, gdy zaczyna tracić słuch podczas trasy koncertowej. Na prośbę swojej dziewczyny i koleżanki z zespołu Lou (Olivia Cook), Ruben niechętnie zgłasza się do ośrodka leczenia środowiskowego, gdzie uczy się dostosowywać i akceptować nowy sposób życia. Ahmed uderza we wszystkie bity swoim niezapomnianym emocjonalnie występem. Projekt dźwięku jest oszałamiający i pozwala widzom osobiście doświadczyć podróży Rubena, wzbudzając zarówno przerażenie, jak i empatię. Kompozytor/projektant dźwięku Nicolas Becker wykorzystał naturalny dźwięk generowany przez ciało Ahmeda. Wraz z postępującym ubytkiem słuchu dźwięki jego ciała stają się głośniejsze, co służy jako metafora izolacji, którą Ruben zaczyna odczuwać, szukając odpowiedzi i pomocy. Reżyser Darius Marder z powodzeniem uchwycił intymny portret torturowanego artysty, zrobienie Dźwięk metalu jeden z najbardziej bolesnych, ale pełnych nadziei filmów roku.
1. Posiadacz
Scenariusz i reżyseria Brandon Cronenberg (tak, syn Davida Cronenberga), Posiadacz to przerażający horror science fiction to jest imponująco instynktowne. Zabójczyni korporacji Tasya Vos (Andrea Riseborough) zostaje wynajęta do wchodzenia w ciała innych ludzi w celu dokonywania zabójstw. W filmie jest element egzystencjalny, ponieważ Vos staje się czymś w rodzaju ludzkiej skorupy i zmaga się ze swoją prawdziwą tożsamością po spędzeniu tak długiego czasu w ciałach innych ludzi. W całym filmie dominują motywy tożsamości i płci, a nikczemny korporacyjny władca jest również widoczny w całym filmie. Cronenberg tworzy cudownie diaboliczne efekty specjalne, które doskonale komponują się z operatorem Karimem Hussainem. To makabryczna, piękna i nieustająca rozrywka.
